Πριν αναπτύξει κανείς τις τεχνικές μάχης της τέχνης των Σάο Λιν, πρέπει να γνωρίσει και να αναπτύξει πρώτα τα πέντε στυλ του Σάο Λιν Κουνγκ Φου. Τα πέντε αυτά στυλ παραδόθηκαν από το Ντα Μο (Μποντιντάρμα), έναν Ινδό μοναχό Βουδιστή που ανήκε στην κάστα των Ξατρίγια (πολεμιστών) και έζησε το 506-556 μ.Χ. Όταν ο Ντα Μο έφτασε στο μοναστήρι Σάο Λιν και δίδαξε τους βουδιστές μαθητές του, παρατήρησε ότι ήταν αδύναμοι και αποκοιμιόντουσαν κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, καθώς και κατά τη διάρκεια των μακρών περιόδων διαλογισμού. Έτσι έδωσε κάποιες ασκήσεις ψυχοσωματικής προπόνησης ενεργητικού και παθητικού χαρακτήρα, που δεν θα βελτίωναν μόνο τη σωματική αδυναμία των μοναχών, αλλά θα τους έφερναν και πιο κοντά στην ένωση με την ψυχή τους.

Οι ασκήσεις αυτές ονομάστηκαν «οι 18 κινήσεις του Λο Χαν» ή «οι 18 κινήσεις Αρχάτ» και έχουν χωριστεί σε δυο ομάδες, αυτή του Chung Ching ή «εναλλακτικού μυός» και αυτή του His Ching ή «πλύσης του μυελού των οστών», οι οποίες έπρεπε να εκτελούνται κάθε πρωί. Ο Ντα Μο έδωσε αυτές τις ασκήσεις για λόγους υγείας, αργότερα όμως αποτέλεσαν τη βάση για την τέχνη των Σάο Λιν. Έτσι έχουμε τις πρώτες αναφορές για μια πολεμική τέχνη που ονομάστηκε «Πολεμική Τέχνη των 18 Μοναχών». Μετά το θάνατο του Ντα Μο οι μαθητές του σκορπίστηκαν και η τέχνη είχε σχεδόν χαθεί, μέχρι που ένας πλούσιος νεαρός, ονόματι Τζουέ Γυάν, άρχισε να ενδιαφέρεται για τις πολεμικές τέχνες. Ο Τζουέ Γυάν αναθεωρεί τις 18 κινήσεις του Ντα Μο και φτιάχνει 72 στυλ, ενώ στη συνέχεια μεταδίδει την τέχνη των Σάο Λιν σε όλη την Κίνα. 

Ταξιδεύοντας προς αναζήτηση νέων μεθόδων, ο Τζουέ Γυάν αναφέρεται ότι συνάντησε στην πόλη Λαντζόου του Κανσού, κάποιον εξηντάχρονο γυρολόγο, ο οποίος είχε δεχτεί την επίθεση ενός μεγαλόσωμου ληστή. Όταν αυτός προσπάθησε να τον κλωτσήσει, ο γέροντας άγγιξε το πόδι του με τα δυο δάκτυλα του δεξιού χεριού. Ο Ληστής έπεσε αναίσθητος. Έκπληκτος ο Τζουέ Γυάν θέλησε να γνωρίσει το γέροντα του οποίου το όνομα ήταν Τσενγκ. Ο γέροντας υποστήριξε ότι δεν κατέχει κάποια μεγάλη γνώση της πολεμικής τέχνης, αλλά συστήνει τον Τζουέ Γυάν στον Μπάι Γυ Φανγκ, αξεπέραστο στις πολεμικές τέχνες στην περιοχή του Σανσί, του Χονάν και του Χοπέι. Οι τρεις τους επιστρέφουν στο μοναστήρι Σαο Λιν και ενοποιούν τις 18 κινήσεις του Ντα Μο και τις 72 του Τζουέ Γυάν σε 170 κινήσεις, οι οποίες αποτελούν τη βάση του σημερινού Σάο Λιν Κουνγκ Φου.

Οι 170 κινήσεις χωρίστηκαν και συγχωνεύτηκαν στα πέντε στυλ, του Δράκοντα, της Τίγρη, του Φιδιού, της Λεοπάρδαλης και του Γερανού. Κάθε στυλ επιδιώκει να προπονήσει διαφορετικό σημείο, αφού ο Μπάι Γυ-Φανγκ δίδασκε ότι ο άνθρωπος αποτελείται από πέντε ουσίες: πνεύμα, οστά, τσι, δύναμη και τένοντες. Έτσι τα στυλ αναπτύσσουν αντίστοιχα: ο Δράκος το πνεύμα, η Τίγρης τα οστά, το Φίδι το τσι, η Λεοπάρδαλη τη δύναμη και ο Γερανός τους τένοντες, ενώ πρέπει όλα μαζί να ενοποιηθούν και να λειτουργούν ως μια ενιαία μονάδα. Τα πρώτα τρία στυλ αποτελούν το Θησαυρό του Σάο Λιν Κουνγκ Φου.

Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερα στυλ, όπως είναι το «αλογάκι της παναγίας – prayer mantis» του «πίθηκου – monkey style» κλπ, όταν οι μοναχοί παρατηρώντας τα ζώα και πως αυτά αμύνονται ενάντια στους αντιπάλους τους, προσάρμοσαν αυτές τις τεχνικές δημιουργώντας τα διάφορα στυλ μάχης. Αυτό που παραμένει όμως ίδιο είναι η ουσία των ασκήσεων. Όσο περίπλοκη κι αν είναι μια τεχνική μάχης, αυτό που την ξεχωρίζει είναι η δύναμη με την οποία μπορεί να εφαρμοστεί.

Πέρα από την εξωτερική (σκληρή) δύναμη, που πρέπει να αναπτύξει κανείς κατά την προπόνησή του, σημαντικότερη είναι η εσωτερική (μαλακή) δύναμη ή αλλιώς το εξωτερικό και εσωτερικό γκονγκ. 

Το εξωτερικό γκονγκ, που αναφέρεται συνήθως στη μεγάλη καταστροφική ισχύ, μπορεί να προπονηθεί με τις ασκήσεις που ονομάζονται «Σιδερένια Γροθιά» και «Σιδερένια Παλάμη» που αποκτά κανείς δύναμη μέσα από σκληρή και επίπονη διαδικασία όπως το χτύπημα αμμοσάκων ή το βύθισμα της παλάμης σε σβόλους επί επτά χρόνια. Επίσης γνωστές ασκήσεις είναι το τρέξιμο μέσα από λαβύρινθους ή πυκνά δάση για την ανάπτυξη της ελαστικότητας και της ευλυγισίας, μια τεχνική που αναφέρεται ως «Τρέξιμο μέσα στο Δάσος». 

Το εσωτερικό γκόνγκ που αφορά τις εσωτερικές ή μαλακές τέχνες, αναπτύσσεται πιο ήπια αλλά όχι πιο εύκολα, μέσα από ασκήσεις ελέγχου του τσι (εσωτερικής ενέργειας) και ανάπτυξης του σεν (νου). Τέτοιες ασκήσεις αναφέρονται ως «Ζεν του ενός δακτύλου», «Το νύχι της Τίγρης» και η τεχνική «Των τριάντα γροθιών».  

Η ψευδαίσθηση που επικρατεί σήμερα είναι, ότι όποιος κατέχει μια μαύρη ζώνη σ’ ένα σύστημα πολεμικών τεχνών, μπορεί να είναι αήττητος στη μάχη. Όταν ένα μικρό παιδί είναι κάτοχος μιας μαύρης ζώνης, έστω κι αν από τεχνικής άποψης μπορεί να είναι εκπαιδευμένο, θα είναι δύσκολο έως αδύνατο να τα βάλει με έναν ενήλικα, που πιθανό να έχει μια πολεμική νοοτροπία, αλλά παρόλαυτα δεν είναι εκπαιδευμένος στις πολεμικές τέχνες. Πιθανό να πετύχει περισσότερα χτυπήματα, αλλά αυτό που του λείπει είναι η δύναμη. Ένα παρόμοιο παράδειγμα αποτελεί η διαφορά ενός δασκάλου πολεμικών τεχνών, που προπονείται συστηματικά με ασκήσεις αυτής της φύσης, κι ενός ανθρώπου που δεν ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες. Η μάχη είναι μια εσωτερική κατάσταση που κατακτά κανείς με την εσωτερική εργασία και όχι με τη μακροχρόνια σωματική προπόνηση ή με την απόκτηση μερικών μαύρων ζωνών.

Βιβλιογραφία

-Ο Εσωτερικός Δρόμος Των Πολεμικών Τεχνών, Michel Echenique, Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη, Αθήνα 2008

-Η Τέχνη του Σάο Λιν Κουνγκ Φου, Ουόνγκ Κιού Κιτ, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1998

-Κουνγκ Φου Τα Μυστικά της Πολεμικής Τέχνης του Ναού Σαολίν, Ρομπερτ Σμιθ, Εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, Αθήνα 1990

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ