Είχαμε ασχοληθεί στα προηγούμενα τεύχη και συνεχίζουμε με κάποιες θεωρήσεις ως προς τις πολεμικές τέχνες οι οποίες επικρατούν στη Δύση σήμερα. Μάλιστα κάποιες από αυτές, αν και λανθασμένες, δυστυχώς έχουν παγιωθεί στο μυαλό πολλών.
Μια τέτοια θεώρηση λοιπόν είναι ότι οι πολεμικές τέχνες προέρχονται αποκλειστικά από την Ανατολή. Αυτό είναι εντελώς λάθος, γιατί τόσο η ανατολική όσο και η δυτική παράδοση έχουν εξ ίσου συστήματα και μεθόδους πολεμικών τεχνών. Απλώς η ανατολική παράδοση μπορούμε να πούμε ότι είναι πιο ολοκληρωμένη από τη δυτική. Μέσα από τη συνέχεια της εξάσκησης στις πολεμικές τέχνες, πχ στην Ιαπωνία, και από τη μετατροπή τους από καθαρά πολεμικές μεθόδους σε μεθόδους αυτοβελτίωσης του ατόμου (στο λεγόμενο Δρόμο το Do) διασώθηκαν μέχρι τις μέρες μας αρκετά συστήματα. Σε αυτό βοήθησε πολύ και η προσφορά μεγάλων δασκάλων, όπως του Φουνακόσι (Σότοκαν), του Ζιγκόρο Κάννο (Τζούντο), του Ουεσίμπα (Αϊκίντο) και άλλων.
Στη Δύση χρειάζεται να ερευνήσει κανείς περισσότερο και ακόμη χρειάζεται να εργαστεί πάρα πολύ για να αποκαταστήσει κάποιο σύστημα. Το να υποστηρίζει όμως κάποιος ότι οι πολεμικές τέχνες προέρχονται αποκλειστικά από την Ανατολή σημαίνει ότι αγνοεί εντελώς το «πόλεμος πάντων πατήρ» του Ηράκλειτου, τους Σπαρτιάτες, το Παγκράτιο, το Καλμεκάκ των Αζτέκα, το βιβλίο της Ιπποσύνης του Ραϊυμόνδου Λούλιου και τόσα άλλα. Επίσης εμπερικλείει τον κίνδυνο να νομίσει κανείς ότι οι ανατολικοί λαοί είναι φιλοπόλεμοι και οι δυτικοί ειρηνιστές, κάτι το οποίο θα ήταν όχι μόνο αναληθές αλλά και γελοίο, επειδή οι πόλεμοι γεμίζουν τις σελίδες της ιστορίας τόσο των ανατολικών λαών όσο και των δυτικών.
Επίσης είναι λανθασμένο αυτό το οποίο υποστηρίζουν κάποιοι, δηλαδή ότι οι πολεμικές τέχνες -ακόμη και αυτές που σήμερα έρχονται από την Ανατολή- προέρχονται αποκλειστικά από την αρχαία Ελλάδα, επειδή αυτό είναι τοπικιστικό και εντελώς αναπόδεικτο.
Εμάς, ως φιλοσοφική τοποθέτηση απέναντι στις πολεμικές τέχνες, μας ενδιαφέρει το ότι μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε μια βαθύτερη αναζήτηση και κατανόηση του εαυτού του και του κόσμου. Όχι να τοποθετήσουμε την προέλευση τους στην Ανατολή επειδή δυσκολευόμαστε να ερευνήσουμε την παράδοση της Δύσης ή επειδή είναι, κατά κάποιο τρόπο, μόδα σήμερα να παρουσιάζονται στοιχεία της ανατολίτικης κουλτούρας στη Δύση σαν πανάκεια στα προβλήματα του δυτικού ανθρώπου και με λάθος προσέγγιση τις πιο πολλές φορές .
Από την άλλη μεριά όμως δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι υπήρξε διάσωση συστημάτων πολεμικών τεχνών στην Ανατολή και μια πολιτική για διάδοσή τους στη Δύση, κάτι το οποίο δεν είναι κακό, αφού σε όλες τις εποχές η εξέλιξη της ανθρωπότητας σχετίζεται με την σύνθεση, αφομοίωση και προώθηση πολιτιστικών στοιχείων από όλους τους λαούς.