Το να διδαχτεί κάποιος παραδοσιακές πολεμικές τέχνες στις χώρες από όπου αυτές κατάγονται, όπως: Κίνα, Οκινάβα, Ιαπωνία, αρχικά ήταν δύσκολη υπόθεση.

Συνήθως οι δάσκαλοι είχαν λίγους μαθητές που τους δίδασκαν αργά, όχι συστηματικά και τις περισσότερες φορές μυστικά.

Η εκπαίδευση συνήθως περιλάμβανε και ενασχόληση με τη φιλοσοφία, την ιατρική και τη χρήση όπλων.

Κατά τη διάρκεια των πολέμων, όπως επίσης και στις μεγάλες περιόδους κοινωνικής αναστάτωσης,  γινόταν εκτεταμένη χρήση των όπλων.

Ο Κομφούκιος παρακινούσε τους νέους να ασχολούνται με την τοξοβολία, αφού τη θεωρούσε πειθαρχημένη άσκηση, που ωφελούσε στη συμπεριφορά και την ηθική.

Ήταν απαραίτητο για τους περισσότερους δασκάλους των Πολεμικών Τεχνών να  γνωρίζουν τη χρήση αποτελεσματικών όπλων, αφού θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν στρατιώτες, ένοπλους ληστές, πειρατές, ακόμη και άγρια θηρία

Στην εποχή των Tang, στην Κίνα, αφθονούσαν οι δάσκαλοι στα διάφορα όπλα που εκπαίδευαν τους εφήβους και ορισμένες φορές γυναίκες.

Τα παραδοσιακά όπλα, των οποίων τη χρήση έπρεπε να γνωρίζουν ήταν κυρίως 18. Με το πέρασμα των χρόνων νέα όπλα προστέθηκαν και κάποια από τα παλιά έπεσαν σε αχρηστία.

Τα πιο διαδεδομένα όπλα ήταν: το σπαθί, το ξίφος , το στιλέτο, το ακόντιο, το δόρυ, το τόξο, το ραβδί, το ρόπαλο, το τσεκούρι, η αξίνα, η τρίαινα.

Στη γειτονική Ιαπωνία συναντάμε κάποια συστήματα πολεμικών τεχνών, που επίσης χρησιμοποιούν μια ποικιλία  όπλων. Θεωρείται ότι αρκετά από αυτά είναι δανεισμένα από την Κίνα.

Αξίζει να σταθούμε λίγο στον τρόπο με τον οποίο επινοήθηκαν όλα αυτά τα όπλα.

Είναι γνωστό ότι αρκετά από αυτά προέρχονται από διάφορα αγροτικά εργαλεία, που με τον καιρό βελτιώθηκαν και εξελίχτηκαν αποτελεσματικά ανάλογα με τη χρήση. 

Το Ιαπωνικό σύστημα του Αϊκίντο χρησιμοποιεί κυρίως άοπλες τεχνικές, αφοπλισμού και εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Αυτές όμως οι τεχνικές προέρχονται και από τη χρήση παραδοσιακών όπλων. Έτσι ο ασκούμενος πρέπει να γνωρίζει τη χρήση τους κι ας μην χρησιμοποιήσει ποτέ όπλα, παρά μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης. Στο Αϊκίντο το πρώτο βήμα το κάνει πάντα ο αντίπαλος. Έτσι η ίδια η ενέργεια του αντιπάλου θα στραφεί εναντίον του και θα τον εξουδετερώσει.

Πιο ειδικά στην πολεμική τέχνη του Αϊκίντο, που είναι σχετικά νέα και ιδρύθηκε από τον μεγάλο δάσκαλο Μοριχέϊ Ουεσίμπα, βρίσκουμε τις παρακάτω πολεμικές τεχνικές:

•Τάι - ζίτσου (τεχνικές άοπλης μάχης).

•Μποκέν - ζίτσου (τεχνικές με ξύλινο σπαθί)

•Τζο - ζίτσου (τεχνικές με τη ράβδο).

•Τάντο - ζίτσου, (τεχνικές με ξύλινο μαχαίρι).

•Τεχνικές αφοπλισμού σπαθιού, ραβδιού και μαχαιριού.

Το Μποκέν κατασκευάζεται από πολύ ανθεκτικό ξύλο, ιαπωνική δρυ, λευκοκαρυά και άλλα ξύλα. Έχει το μέγεθος και το σχήμα του σπαθιού Κατάνα των σαμουράϊ. Έτσι το κάθε τμήμα του έχει και τη δική του ονομασία. Πρέπει να είναι καλά ζυγισμένο και μπορεί να αντέξει τα χτυπήματα μιας πραγματικής μονομαχίας. Υπάρχουν ιστορικές διηγήσεις για μεγάλους ξιφομάχους που κέρδισαν σε μονομαχίες χρησιμοποιώντας μόνο Μποκέν ή τη θήκη του ξίφους. Οι πιο σημαντικές τεχνικές με Μποκέν είναι αυτές της εξάσκησης στον αφοπλισμό του αντιπάλου. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα πολύ παλιά χρόνια ένα καλό ατσάλινο σπαθί κόστιζε μια ολόκληρη περιουσία. Λίγοι είχαν την οικονομική δυνατότητα να το αποκτήσουν. Επίσης η κατασκευή τους ήταν μια χρονοβόρα τεχνική και τελετουργική διαδικασία, από ειδικούς οπλουργούς. 

Ήταν όμως τόσο τέλεια κατασκευασμένα χωρίς την ανάγκη να ακονιστούν για 1000 χρόνια. Αυτά προορίζονταν για τους πιο μεγάλους πολεμιστές, οι οποίοι έφταναν να επικοινωνούν με το ίδιο το πνεύμα του ξίφους ή την ψυχή του, όπως έλεγαν.

Έτσι ήταν αναγκαίο να δοθεί σε ευρεία χρήση το πιο φτηνό, το ξίφος από ξύλο μπαμπού.

Το Τζο είναι επίσης σημαντικό ξύλινο όπλο που και αυτό κατασκευάζεται από πολύ ανθεκτικά είδη ξύλου. Πρέπει επίσης να κατασκευάζεται στο σωστό μήκος και να είναι ζυγισμένο. Είναι το ραβδί των μοναχών και των ταξιδευτών.  Ένα αθώο ξύλινο μπαστούνι, που στα χέρια ενός γνώστη των πολεμικών τεχνών μπορούσε να γίνει το ισχυρότερο όπλο. Φυσικά πάντα η χρήση του ήταν αμυντική απέναντι σε πολλούς ληστές και κακοποιούς που συναντούσαν στα ταξίδια που έκαναν και σε άγριες και απομονωμένες περιοχές. Ο ιδρυτής του Αϊκίντο Μοριχέι Ουεσίμπα, το χρησιμοποιούσε πολύ για την εκπαίδευση των μαθητών του.

Και τέλος το Τάντο. Είναι ξύλινο μαχαίρι και αυτό αντίγραφο του ατσάλινου μαχαιριού. Η κόψη του είναι από την μια πλευρά και αυτό χρησιμοποιείται επίσης σε πρακτικές αφοπλισμού (τάντο-ντόρι). Επίσης οι τεχνικές αυτές αποτελούν αντικείμενο αγώνων των ασκούμενων μαθητών στο Αϊκίντο. Είναι πολύ πρακτική και χρήσιμη η γνώση του αφοπλισμού Τάντο, γιατί μπορεί να φανεί χρήσιμο στην αυτοάμυνα, αν και είναι αρκετά δύσκολο και επικίνδυνο για αυτούς που δεν είναι σίγουροι για τις ικανότητές τους σε αυτό το είδος αφοπλισμού.

Σίγουρα η εκπαίδευση στα όπλα είναι κάτι  ιδιαίτερο και δεν ταιριάζει σε όλους τους μαθητές. Ουσιαστικά είναι μια αίσθηση ταύτισης του ασκούμενου με το όπλο, η οποία επιτυγχάνεται με τη θέληση, την αυτοσυγκέντρωση και την συνεχή προπόνηση.

Η χρήση των διάφορων όπλων στο Αϊκίντο δημιουργεί ένα συνδυασμό σωματικής και πνευματικής άσκησης. Έτσι ο ασκούμενος μαθητής, γίνεται πιο αποτελεσματικός, πιο ολοκληρωμένος, αλλά και πιο φιλοσοφημένος αν ο ίδιος εμβαθύνει περισσότερο στην ουσία των Πολεμικών Τεχνών.