Aυτή τη φορά, στη σελίδα μας, θα ασχοληθούμε με μια ακόμη λανθασμένη θεώρηση στην προσέγγιση των Πολεμικών Τεχνών στο σύγχρονο κόσμο. Είναι αυτή η οποία θεωρεί τις Πολεμικές Τέχνες ως προϊόν κάποιας θρησκείας ή ακόμη και ως θρησκεία.
Τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση υπήρχαν διάφορες θρησκευτικές μορφές που επηρέασαν την κουλτούρα διάφορων χωρών και ως προέκταση τις πολεμικές Τέχνες. Έτσι, μέσα στα χριστιανικά πλαίσια, συναντάμε το μύθο του Βασιλιά Αρθούρου με τους Ιππότες του, τη Στρογγυλή Τράπεζα (το Κάμελοτ) και το θρύλο του Γκράαλ, του Άγιου Δισκοπότηρου με την ιερή αναζήτησή του.
Στο ίδιο πλαίσιο συναντούμε τους Ναΐτες Ιππότες καθώς και άλλα Ιπποτικά Τάγματα. Κανείς όμως δεν υποστηρίζει ότι η μεσαιωνική ξιφομαχία προέρχεται από το χριστιανισμό, ούτε ότι το να ασχολείται κανείς με αυτήν -παρότι υπάρχουν μέχρι σήμερα σχολές και δάσκαλοί της- ισοδυναμεί με θρησκεία.
Στην Ανατολή ο Ταοϊσμός, ο Κομφουκιανισμός και ο Βουδισμός είναι θρησκείες που έχουν διαποτίσει βαθιά την ψυχή των λαών που τις ασπάστηκαν. Επίσης ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των ρευμάτων είναι ότι στα πρώτα τους βήματα λειτούργησαν πιο πολύ ως φιλοσοφικά συστήματα και κατόπιν μετατράπηκαν σε θρησκείες. Έτσι μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε σαν «θρησκειοφιλοσοφίες».
Οι μεγάλοι Δάσκαλοι, οι οποίοι δημιούργησαν και δίδαξαν τα διάφορα συστήματα, είχαν μελετήσει τους μεγάλους σοφούς και είχαν ασπαστεί τις ιδέες τους. Επειδή δε, ως πραγματικοί Δάσκαλοι που ήταν, ενδιαφέρονταν και για την ηθική διαμόρφωση των μαθητών τους, προσάρμοσαν διάφορες ηθικές και φιλοσοφικές διδασκαλίες στα συστήματά τους.
Οι Σαμουράι, σαν πολεμιστές οι οποίοι οποιαδήποτε στιγμή μπορούσαν να βρεθούν αντιμέτωποι με το θάνατο, έπρεπε να έχουν και ένα απαραίτητο φιλοσοφικό υπόβαθρο, το οποίο θα τους στήριζε σε αυτόν το δύσκολο δρόμο που ακολουθούσαν. Συνεπώς, η θρησκεία - φιλοσοφία του Βουδισμού - Ζεν με τις διδασκαλίες της, αποδείχθηκε ότι ταίριαζε σε αυτούς κι έτσι πολλοί μεγάλοι ξιφομάχοι, ήταν ταυτόχρονα και αρκετά εξασκημένοι στο Ζεν.
Οι Σαολίν, οι οποίοι θεωρούνται οι πιο μεγάλοι πολεμιστές της Κίνας, ήταν βουδιστές μοναχοί. Ο Μοριχέϊ Ουεσίμπα, ιδρυτής του Αϊκίντο, ήταν μια βαθιά θρησκευόμενη προσωπικότητα. Ο Γκισίν Φουνακόσι, ιδρυτής του Σότοκαν Καράτε, είχε μελετήσει κινέζους κλασικούς και σίγουρα κάποια στοιχεία εθιμοτυπίας τα οποία εφάρμοζε και δίδασκε προέρχονται από την επίδραση του Κομφούκιου.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι Πολεμικές Τέχνες είναι θρησκεία; Κάθε άλλο.
Αλλά το πιο κύριο χαρακτηριστικό, το οποίο σημαδεύει τις ανατολικές Πολεμικές τέχνες, είναι η έννοια του Δρόμου, του Ντο, όπως ονομάζεται στα ιαπωνικά. Αυτό σημαίνει ότι το να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με τις Πολεμικές Τέχνες σημαίνει να τις κάνει δρόμο και τρόπο ζωής. Ότι θα ασκείται πάντα ανεξάρτητα από την ηλικία του και θα προσπαθεί να βελτιώνεται συνεχώς εσωτερικά και εξωτερικά. Αυτό μπορεί να μοιάζει πάλι αρκετά με την αφοσίωση ενός πιστού, αλλά κάθε άλλο παρά μπορεί να αιτιολογήσει τον χαρακτηρισμό των Πολεμικών Τεχνών ως θρησκεία. Οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε οποιαδήποτε εποχή, θέλησε να προοδεύσει πραγματικά σε κάτι, έπρεπε να είναι αφοσιωμένος σε αυτό. Επομένως και οι Πολεμικές Τέχνες δεν εξαιρούνται. Δεν σημαίνει όμως ότι για αυτόν το λόγο είναι θρησκεία.
Ένα ακόμη λάθος λοιπόν στη σύγχρονη προσέγγιση των Πολεμικών τεχνών, είναι να νομίζει κανείς, είτε ότι προήλθαν από κάποια θρησκεία, είτε να τις ταυτίζει με οποιαδήποτε θρησκεία ή ακόμη περισσότερο να τις θεωρεί θρησκεία.
Οι Πολεμικές Τέχνες, έτσι όπως έφτασαν στην εποχή μας, είναι ένας δρόμος άσκησης και αυτοβελτίωσης. Μια μέθοδος και ένα σύστημα που πρόσφεραν οι μεγάλοι Δάσκαλοι στους ανθρώπους.