ΑΡΘΡΑ
Μια πλούσια αρθογραφία, σχετικά με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τον εσωτερισμο, την επιστήμη και άλλα ένδιαφέροντα θέματα.
Προϊστορικά Σπήλαια

Ευρετήριο Άρθρου

ΜΕΡΙΚΑ ΣΠΗΛΑΙΑ

Αν δεν υπάρχει καμιά σπηλιά με τοιχογραφίες που να δείχνει ότι κατοικήθηκε από τον προϊστορικό άνθρωπο, τότε ποια ήταν η χρήση και η σημασία τους; Ήταν μήπως ναοί, χρησίμευαν σαν τελετουργικά κέντρα ή άντρα μύησης.

Στα PROITS FRERET όλα δείχνουν την ιεροτελετουργική χρήση του σπηλαίου. Οι σκαμμένες στο βράχο στοές οδηγούν σ’ ένα μικρό θάλαμο που οι τοίχοι του είναι εντελώς σκεπασμένοι με παράξενες ζωγραφιστές εικόνες ζώων δίπλα σ’ έναν άντρά με κεφάλι Βίσονα και άλλα ζωικά χαρακτηριστικά, ο οποίος με την σειρά του χορεύει πίσω από δυο υβρίδια ζώα με τρομακτικό και παράξενο ύφος. Από το θάλαμο αυτό μια άλλη στοά, γεμάτη κι αυτή με σχέδια και ζωγραφιές οδηγεί σε σπείρα προς ένα παράθυρο που ανοίγει πάνω σε άλλο θάλαμο τοποθετημένο 3,5 μέτρα πάνω από το προηγούμενο πάτωμα. Φαίνεται ότι εκεί εμφανιζόταν ο ιερέας-μάγος ή σαμάνος πάνω από τους πιστούς που θα είχαν συγκεντρωθεί κάτω, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό θέαμα.

Έτσι ο υποψήφιος ανάτρεχε τη σπείρα που λίγο-πολύ θα φωτιζόταν από δάδες, διακρίνοντας τις σκηνές των τοιχογραφιών που έπαιρναν ζωή κατά κάποιο τρόπο από το τρεμούλιασμα των φώτων και σκιών από τις δάδες και καθώς τελείωνε την διαδρομή θα εμφανιζόταν ψηλά ο μάγος, προκαλώντας έτσι κάποιο ψυχολογικό τράνταγμα. Ο παλαιολιθικός άνθρωπος μάθαινε από εντύπωση-χτύπημα και έκπληξη τα λίγα που θα μπορούσε να μάθει τότε.

Στους λάκκους του OFNET βρέθηκε πάνω σ’ ένα στρώμα ώχρας, όπως σε άλλες περιοχές, μεγάλος αριθμός ανθρώπινων κρανίων με μερικούς σπόνδυλους και ενδείξεις ότι κόπηκαν λίγο μετά το θάνατο και θάφτηκαν προσεκτικά, πάντα με το πρόσωπο στραμμένο προς τη Δύση. Κάποιο ανθρωπολόγοι θεώρησαν το γεγονός ως λατρεία του κρανίου, αν και θα ήταν καλύτερα να μιλούσαμε για λατρεία στους προγόνους ή στην κοινή προέλευση της ηπείρου απ’ όπου προήλθαν, της Ατλάντιας ηπείρου δηλαδή. Γι’ αυτό αυτές οι αναμνήσεις για τις οποίες μιλάμε είναι πολύ πιο ισχυρές στους αρχαιότερους λαούς και σιγά-σιγά αυτή η προγονική μνήμη και ένωση ελαττώθηκε ώσπου η ιστορική τους ανάμνηση μετατράπηκε σε μυθολογία και θρύλο. Αυτή είναι η αιτία κυρίως που οι παλαιολιθικοί τέχνη εκφυλίζεται και παρακμάζει καθώς περνούν οι χιλιετηρίδες. Και όχι μόνο η τέχνη αλλά και η επιστήμη, η μαγεία και η θρησκευτική αντίληψη που αναφέραμε προηγουμένως. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι εκείνη η παλαιολιθική επιστήμη κατόρθωνε αλχημικά να ισιώνει χαυλιόδοντες μαμούθ, πράγμα που είναι εντελώς αδύνατο για τη σημερινή τεχνολογία μας.

Επίσης τα εσώγλυφα και οι τοιχογραφίες του σπηλαίου του Λασκώ στη Γαλλίας, που έχουν ηλικία τουλάχιστον 25.000 ετών και βρίσκονται σε όλο το θόλο, αναγκάζουν τους επιστήμονες να αναρωτιούνται με τι είδος σκαλωσιές εργάστηκαν σ’ εκείνη την εποχή για να διακοσμήσουν το θόλο, ο οποίος είχε αρκετά μέτρα ύψος από το πάτωμα της σπηλιάς. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο αίνιγμα του Λασκώ, γιατί εκτός από το συνηθισμένο μυστήριο σχετικά με το σύστημα φωτισμού που δεν άφησε ίχνη καπνού, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πώς εμπόδισαν οι προϊστορικοί καλλιτέχνες τη φθορά του έργου τους, αν και το διοξείδιο του άνθρακα που εκπέμπουν οι τουρίστες σε λίγα χρόνια το έχει ήδη βλάψει σημαντικά. Για να αποφευχθεί η καταστροφή των τοιχογραφιών έπρεπε να εγκατασταθούν περίπλοκοι μηχανισμοί που κόστισαν εκατομμύρια φράγκα. Έπρεπε να ανανεώνουν τον αέρα και να διατηρούν την αίθουσα σε σταθερή θερμοκρασία, σύμφωνα με τις ίδιες αρχές που εφαρμόζονται στα σύγχρονα υποβρύχια. Μπρούτζινες πόρτες που ρυθμίζονται εμπόδιζαν την είσοδο του φρέσκου αέρα. Θεωρητικά το διοξείδιο του άνθρακα εξαλειφόταν μέσω του ειδικού συστήματος, αλλά παρ’ όλα αυτά όταν το σπήλαιο άνοιξε πάλι στο κοινό οι τοιχογραφίες χάλασαν. Φαίνεται ότι οι προϊστορικοί χρήστες του γνώριζαν καλύτερα το μυστικό της συντήρησής του.

Χρειάζεται να επεξηγήσουμε ότι παρόλη τη φαινομενική αφθονία ανακαλυμμένων σπηλαίων ή άντρων μύησης με τοιχογραφίες και ανάγλυφα από την παλαιολιθική εποχή που βρέθηκαν σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και της Β. Αφρικής, μπορεί κανείς να υποθέσει, με μεγάλες πιθανότητες αλήθειας, ότι αυτά που δεν γνωρίζουμε και δεν ανακαλύφθηκαν είναι πολύ περισσότερα. Ας έχουμε υπόψη ότι σε ότι αφορά αυτό το συγκεκριμένο θέμα και άλλα παρεμφερή, όπως η ύπαρξη αρχαίων άγνωστων πολιτισμών, η «σχετική» έλλειψη ευρημάτων ή αποδείξεων εξηγείται εύκολα αν θεωρήσουμε ότι ερευνήθηκε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος της επιφάνειας της γης, και από αυτή ένα πολύ μικρό μέρος αφορά στρώματα κάπως νεώτερα, από τα οποία μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα βρούμε ίχνη ανώτερης μορφής ζωής. Και ακόμα, αυτά έχουν εξερευνηθεί τόσο ατελώς που τώρα βρίσκουμε χιλιάδες αναμφισβήτητα ανθρώπινα κατάλοιπα εκεί ακριβώς που 30 χρόνια πριν μόλις υπήρχαν υποψίες για την ύπαρξή τους. Το χειρότερο είναι ότι μέχρι πολύ λίγα χρόνια πριν η κατεστημένη επιστήμη συνήθιζε να προσαρμόζει τις ανακαλύψεις στο καλούπι των θεωριών της αντί να μετασχηματίζει τις θεωρίες σύμφωνα με τις νέες ανακαλύψεις.

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

Η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ αναφέρει στο μνημειώδες έργο της «Μυστική Διδασκαλία» ότι οι παραδόσεις αναφέρουν πως κατά την πρώτη εποχή της Ατλαντίδος η θρησκευτική γνώση (βίδυα, γνάνι γνώση) ήταν κοινή για όλους αλλά όταν πολλαπλασιάστηκε γρήγορα το ανθρώπινο γένος, λόγω ανεξέλεγκτης σεξουαλικότητας, πολλαπλασιάστηκαν και οι ιδιοσυγκρασίες του σώματος και του νου και αποδυναμώθηκαν. Στις λιγότερο καλλιεργημένες και υγιείς διάνοιες ρίζωσαν υλιστικές υπερβολές με τις συνεπαγόμενες τους δεισιδαιμονίες. Από τις επιθυμίες και τα πάθη, ως τότε άγνωστα, γεννήθηκε ο εγωισμός, και γι’ αυτό συχνά οι άνθρωποι καταχράστηκαν τη δύναμη και τη γνώση τους, μέχρι που στο τέλος χρειάστηκε να περιοριστεί ο αριθμός και η ποιότητα αυτών που γνώριζαν.

Έτσι άρχισε η μύηση. Κάθε χώρα επέβαλλε ένα ειδικό θρησκευτικό σύστημα προσαρμοσμένο στη νοητική ικανότητα του λαού της και στις πνευματικές του ανάγκες. Αλλά επειδή οι σοφοί περιόριζαν τη λατρεία σε απλές μορφές, χρειάστηκε παράλληλα να περιορισθεί η αληθινή και βαθιά γνώση στους πολύ λίγους. Η ανάγκη να προστατευτεί η αλήθεια από πιθανές βεβηλώσεις έγινε όλο και πιο επείγουσα από γενεά σε γενεά κι έτσι το πέπλο, λεπτό στην αρχή, έγινε όλο και πυκνότερο καθώς δυνάμωνε ο προσωπικός εγωισμός, ώσπου τελικά μετατράπηκε σε μυστήριο. Καθιερώθηκαν τα μυητικά μυστήρια σε όλες τις χώρες και φρόντισαν ταυτόχρονα να αποφευχθεί κάθε σύγκρουση και λάθος, επιτρέποντας στις διάνοιες των βέβηλων μαζών να ριζώνει η εξωτερική πίστη αβλαβούς χαρακτήρα, προσαρμοσμένη στην απλή τους νοημοσύνη σαν τα ρόδινα παιδικά παραμύθια. Γι’ αυτό στο 13ο κεφ. «Του κατά Ματθαίον» ευαγγελίου λέγεται:

«Και όταν οι μαθητές τον πλησίασαν, του είπαν: Διατί τους μιλείς με παραβολές;» Αυτός δε απεκρίθει: «Σ’ εσάς έχει δοθεί το να γνωρίζεται τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, σ’ εκείνους δεν έχει δοθεί. Διότι σ’ εκείνον που έχει κάτι θα του δοθεί κι άλλο και θα περισσεύσει, αλλά από όποιον δεν έχει θα αφαιρεθεί και εκείνο που έχει. Δια τούτο τους μιλώ με παραβολές, επειδή ενώ κοιτάζουν όμως δεν βλέπουν και ενώ ακούουν όμως δεν ακούν ούτε καταλαβαίνουν, ώστε να μην είναι δυνατόν να μετανοήσουν».

Η μύηση λοιπόν επιχειρεί μια μετάλλαξη, μια μάχη, μια διαδικασία εσωτερικού τύπου, που χρειάζεται να μετατραπεί το μολύβι της ύλης σε χρυσό του πνεύματος. Πρόκειται για την κατάκτηση του ανώτερου μέρους του ανθρώπου, του πνεύματος ή ανώτερου Εγώ, που συμβολίζεται με την κάθε Ευρυδίκη, Πηνελόπη, Ωραία κοιμωμένη του δάσους ή Βρουγχίλδη, που σαν την ψυχή περιμένει στο δάσος ώσπου να την ξυπνήσουμε και να την απελευθερώσουμε, ξεπερνώντας τις δοκιμασίες και διαπερνώντας τον κύκλο φωτιάς που την προστατεύει. Είναι το Γκράαλ που ο Πάρσιφαλ βρίσκει όταν ο δάσκαλός του Γκούρνεμανζ του αποκαλύπτει ότι από αυτή τη στιγμή «ο χρόνος εδώ είναι χώρος» , γιατί η ιερή ατραπός δεν είναι άλλη απ’ αυτήν της αιωνιότητας, που είναι χώρος γιατί όλα τα εμπεριέχει μέσα της και δεν είναι χρόνος γιατί δεν γνωρίζει την άλλη γη ούτε την αμφιβολία.

Αυτή είναι η αληθινή έννοια της λέξης «μύστης», δηλαδή αυτός που αρχίζει να γνωρίζει αλλά δεν μπορεί να μιλήσει, αυτός που γεννιέται σε μια νέα πνευματική ζωή και δεν μπορεί να πεθάνει γιατί μετατράπηκε σε αθάνατο.

Τώρα γίνεται πιο κατανοητό στον αναγνώστη γιατί το καλύτερο μέρος για την παλαιολιθική μύηση ή για άλλες προγενέστερες και ακόμα μεταγενέστερες ήταν το άντρο, σπήλαιο ή υπόγειος ναός. Η απόκρυφη τοποθεσία του το προστάτευε από τους φυσικούς καταστροφικούς παράγοντες της βροχής, του ήλιου, του ανέμου, των απότομων αλλαγών θερμοκρασίας, της άγριας βλάστησης κ.λ.π., καθώς έμενε απρόσιτο και άγνωστο σε κάθε βέβηλο. Επίσης το άντρο ή η σπηλιά ανταποκρινόταν με θαυμάσιο τρόπο στο θείο νόμο της αναλογίας που διέπει το σύμπαν: «Όπως είναι πάνω, είναι και κάτω, όπως είναι κάτω είναι και πάνω» του Ερμή του Τρισμέγιστου. Ο άνθρωπος είναι δηλαδή φτιαγμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του θεού. Και αν έχουμε γεννηθεί στο φυσικό κόσμο από την ανθρώπινη μήτρα της μάνας μας, η πνευματική γέννηση στη μύηση απαιτείται να γίνει τελετουργικά μέσα στο σκοτεινό σπήλαιο της μάνας γης.

Θα είναι λοιπόν πιο ευκολονόητο το θέμα σχετικά με τον αινιγματικό Βίσονα της Αλταμίρα γιατί στην Ισπανία ποτέ δεν υπήρξαν Βίσονες, συνεπώς δεν αναπαριστάνει καμιά μαγεία κυνηγιού αλλά ένα παγκόσμιο αρχέγονο σύμβολο του ήλιου, όπως το συναντάμε αργότερα σε τόσους ιστορικούς πολιτισμούς.

Οι προϊστορικές σπηλιές με τις καλλιτεχνικές τοιχογραφίες δεν υπήρξαν λοιπόν ανθρώπινη κατοικία καθημερινής χρήσης, αλλά άντρα μύησης και ναοί λατρείας άγνωστων θεών, που τα ίχνη τους χάνονται ίσως στα βάθη του χρόνου ή κοιμούνται στη βυθισμένη ήπειρο της Ατλαντίδος στο βυθό του ωκεανού. Ίσως νέες ανακαλύψεις και έρευνες, όπως αυτές για τις βραχογραφίες της Καβάλας, θα έχουν στο μέλλον να μας πουν πολλά περισσότερα για εκείνο το μακρινό και ακόμα μυστηριώδες παρελθόν του ανθρώπινου γένους.