Από την εποχή που ήμασταν παιδιά, συνήθιζαν οι γονείς και οι γέροντες να μας μιλούν για το Θεό, τις υπερφυσικές δυνάμεις, την απειροσύνη και το μεγαλείο του, χωρίς να παραλείψουν, δείχνοντας προς τα πάνω, να ορίζουν την Παρουσία του, έτοιμη να μας επιτιμήσει ή να μας κρίνει. Γενεά προς γενεά, ατέλειωτες φορές, κάποιο χέρι υψωνόταν πάνω απ' τα κύματα του χρόνου για να δείξει τον Ουρανό λέγοντας: «Κοίταξε, ο Θεός..».

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια από την παιδική ηλικία, για να συγκλίνουν οι εμπειρίες, τα μαθήματα της ζωής και μια δόση ρομαντισμού, σε μια ματιά αναζήτησης του Θεού εκεί που τόσες φορές μου έδειξαν. Ψηλά, διαπερνώντας με το βλέμμα μου τη γαλήνη της καλοκαιρινής νύχτας, συνάντησα τα άπειρα μάτια της Σοφίας που ήταν... πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός.., ένδοξοι ήλιοι που ζωοδοτούσαν το συμπάν. Ένας Ζων Χώρος, αποτελούσε το στερέωμα.

Ανεπανάληπτα η αρχαία Σοφία περιγράφει, με μυθοπλασίες, τις αστρικές ενέργειες και τα ζευγαρώματα τους, τις γεννήσεις και τους θανάτους των κόσμων. Από τη Γη του Πυρός ως τα οροπέδια της Μογγολίας κι από τους σκουρόχρωμους Παπούα ως τους ξανθόμαλλους Βίκινγκς, οι σοφοί «βλέπουν» τους θεούς να τρέχουν καβάλα στ' άλογά τους πάνω από τα σύννεφα, να πολεμούν θεριά και δράκοντες και «ακούνε» τον Λόγο τους στο φύσημα του αέρα, το άφρισμα της θάλασσας, στις κραυγές των λύκων. Τα δώδεκα ζώδια για χιλιάδες χρόνια στεφανώνουν το ηλιακό μας σύστημα, περιμένοντας τον Ηρακλή να τα περιτρέξει με τους άθλους του. Όλοι οι Πολιτισμένοι που περπάτησαν πάνω στη Γη, έβλεπαν την Αλήθεια από τις χαώδεις ρίζες της μέχρι τις μορφές των Θεών, των Αγγέλων, των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών και των ορυκτών. Η μια Αλήθεια χωρίζεται σε όλα τα πράγματα, τα ομαδοποιεί και τα δένει χέρι- χέρι σε μια ενότητα. Έτσι φθάνει και ο άνθρωπος να έχει μέσα του ένα Θεό από τη μια και ένα ζώο από την άλλη, ένα δεσμό με τον μακρόκοσμο κι ένα δεσμό με τον μικρόκοσμο, όπως και τα ζώα εξαρτώνται από κάποια φυτά κι αυτά εξαρτώνται από κάποιες ορυκτές ουσίες, έτσι ώστε να μην είναι κανείς μόνος του σ' αυτόν τον κόσμο.

Θρησκεία χωρίς σύμβολα δεν υπήρξε ποτέ, ούτε υπάρχουν λόγια να περιγράψουν αυτό που δεν φαίνεται. Πως να περιγράψεις την θάλασσα σ' αυτόν που δεν την είδε ποτέ, τη ζέστη της ερήμου, τη μυρωδιά της ζούγκλας, τον πόνο της γέννας, την αγάπη που σ' έπνιξε, χωρίς να χρησιμοποιήσεις παρομοιώσεις και παραβολές. Κανένας λόγος δεν φθάνει το βάθος του Συμβόλου και με τα σύμβολα, γεωμετρικά, ζωομορφικά ή λογοτεχνικά, οι πρόγονοί μας κράτησαν ζωντανή και καθαρή παράδοση μέχρι σήμερα. Αν έχουν διαστρεβλωθεί οι αλήθειες, φταίει ο λόγος ο ειπωμένος χωρίς αρετή, με εγωιστικά συναισθήματα και κατώτερες επιθυμίες.

Εδώ, θα δούμε συνοπτικά, πώς διάλεγαν οι αρχαίοι τα κατάλληλα ζώα για να συμβολίσουν τις αντίστοιχες έννοιες, τι εννοούμε προσωπικότητα και τις ομοιότητες των συμβολισμών σε διάφορες παλιές ή νέες θρησκείες, που φαινομενικά είναι τελείως διαφορετικές, χωρίς να εξαιρέσουμε το αίμα που έχει χυθεί γι' αυτές τις διαφορές.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Σαν αποτέλεσμα συγκριτικής μελέτης των θρησκειών και φιλοσοφιών, χρησιμοποιούμε τον κώδικα που αναλύει, ερευνά και εξηγεί την δομή του κόσμου σύμφωνα με τον ιερό αριθμό επτά, κατά τον οποίο χωρίζουμε τα μεν άφθαρτα, αληθή και αιώνια σε μια αδιαίρετη και ομοούσια τριάδα, τα δε φθαρτά και προσωρινά σε μια τετράδα. Το τρίγωνο και το τετράγωνο ή κύβο, που δηλώνει στερεομετρικά τις διαστάσεις του χώρου, του κόσμου μας, που βρίσκεται σε μια διαρκή αλλαγή και κίνηση. Αυτό το τετράγωνο, λοιπόν, το αποκαλούμε προσωπικότητα, χρησιμοποιώντας τη λέξη με τη βαθύτερη της έννοια, που περιέχει το σύνολο των ανθρωπίνων προσωπικοτήτων, που και αυτές με τη σειρά τους είναι άμεσα συνυφασμένες (υφαίνω) με τις άλλες οντότητες της γης, του ηλιακού μας συστήματος και του περεταίρω σύμπαντος. Τα σύμβολα της προσωπικότητας εκτείνονται και πέραν των ορίων του ανθρώπου, όπως το αντιλαμβανόμαστε. H προσωπικότητα απαρτίζεται από τον κόσμο της νόησης, τον κόσμο των αισθήσεων, της βιολογικής ενέργειας και των ενστίκτων και τον υλικό κόσμο με τις μοριακές και ατομικές δομές.

ΠΩΣ ΔΙΑΛΕΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΖΩΑ

Όπως διηγείται ο Lucie Lamy βιβλίο του «Αιγυπτιακά Μυστήρια», βλέπουμε σε αιγυπτιακές αναπαραστάσεις (από τον τάφο της Τu) ζώα, όπως, πελαργούς, περιστέρια, αλκέλαφους, αντιλόπες, αίγαγρους και άλλα μηρυκαστικά να ξεφορτώνονται από εμπορικά πλοία. Από άλλες εικόνες μπορούμε να δούμε ότι αυτά τα πλάσματα φυλάγονταν σε τεράστια κλουβιά και σε μεγάλα άλση περιβαλλόμενα από ψηλούς τοίχους. Σ' αυτούς τους αρχαιότερους ζωολογικούς κήπους οι Αιγύπτιοι μπορούσαν να μελετήσουν με την άνεσή τους τη ζωή και τις συνήθειες των ζώων, που διάλεγαν για σύμβολα, για να σχηματίσουν τη γραφή τους. Κάθε ζώο ενσωματώνει μια ειδική λειτουργία και γι' αυτόν τον λόγο επιλεγόταν ένα ιδιαίτερο ζώο, σαν ιδιότητα μιας δοσμένης θεότητας ή αφηρημένης ιδέας. Ένα αποδημητικό πουλί για παράδειγμα συμβόλιζε το «μπα», που εμείς μεταφράζουμε, χονδρικά «ψυχή». Αυτοί οι ζωολογικοί κήποι, ανευρίσκονται στο Αρχαίο Βασίλειο, στο Μέσο Βασίλειο (2040-1180 π.Χ.) στην περίοδο του Τούθμωση Γ΄ (1504-1450 π.Χ) με καμηλοπαρδάλεις, πιθήκους και άλλα ζώα του Ισημερινού. Η Χατσεπσούτ δέχτηκε μπαμπουίνους, που παίζουν σημαντικό ρόλο στην Αίγυπτο, συμβολίζοντας τον Θωθ, κύριο της γραφής και του χρόνου. Όπως αποκάλυψε ο ελληνιστικός συγγραφέας Ωροαπόλλωνας, όταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι απεικόνιζαν ένα μπαμπουίνο, αυτό μπορούσε να σημαίνει - ανάμεσα σε άλλα- τη σελήνη, γιατί «...όταν η σελήνη όντας σε συζυγία με τον ήλιο, στερείται του φωτός για ένα διάστημα, ο αρσενικός μπαμπουίνος δεν βλέπει, ούτε τρώει. Παθαίνει κατάθλιψη και γέρνει προς το έδαφος, σαν να θρηνεί για την απαγωγή της σελήνης. Από την άλλη μεριά, όταν οι Αιγύπτιοι ήθελαν να δείξουν τις δύο ισημερίες, ζωγράφιζαν έναν καθιστό μπαμπουίνο, γιατί στις ισημερίες του έτους, ο μπαμπουίνος ουρεί δώδεκα φορές την ημέρα - δηλαδή κάθε ώρα- καθώς και στις δύο αυτές νύκτες. Οι Αιγύπτιοι έφτιαχναν έναν μπαμπουίνο στα υδάτινα ρολόγια τους, με το νερό να τρέχει από αυτό το μέλος του σώματός του, γιατί όπως ειπώθηκε, δείχνει τις δώδεκα ώρες της ισημερίας». Από τους Αιγύπτιους πάλι, έχουμε τον σκαραβαίο (κεφέρ), να συμβολίζει τον άνθρωπο - μαθητή στον δρόμο της Σοφίας. Ο σκαραβαίος γεννιέται στη λάσπη, στο βούρκο, πλέει στα νερά, ανοίγει τα φτερά του στον αέρα και πετάει προς τον ήλιο. Έτσι συμβολίζεται ο άνθρωπος που γεννιέται στην άγνοια και περνάει διαδοχικά την γνώση των τεσσάρων στοιχείων. Η θεία οντότητα ΄Ανουβις, είναι επιφορτισμένος με το βαλσάμωμα της μούμιας καθώς και με την προστασία ενός οργάνου, του στομάχου. Συμβολίζεται με το τσακάλι, λόγω της ιδιότητας της χώνευσης, αφού, όχι μόνο η οξύτατη αίσθηση της όσφρησης του διεγείρει την έκκριση των αναγκαίων χυμών, για την αφομοίωση της τροφής, αλλα τρώει επίσης και το κρέας σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ξεκινώντας από την μεγάλη αρχή ότι η κυριαρχία μια δραστηριότητας είναι δυνατή μόνο μέσω μια δύναμης της φύσης, είναι σίγουρα ο Άνουβις που πρέπει, μέσω μουμιοποίησης, να εμποδίσει τη φθορά του σώματος.

ΤΕΣΣΕΡΑ ΖΩΑ

Η πιο κλασσική και γνωστή σε μας, ενοποιημένη απεικόνιση των τεσσάρων ζώων, η αιγυπτιακή σφίγγα. Έχει πόδια βοδιού, για να πατάει στη γη, σώμα λιονταριού για να κινείται, φτερά για να πετά και ανθρώπινο κεφάλι για να σκέφτεται. Τέτοιο ζώο βέβαια δεν υπάρχει πραγματικά, αποτελεί όμως την κατάληξη, το συμπέρασμα των κορυφαίων μελετών του πανάρχαιου μυστηρίου και επειδή η αλήθεια δεν χάνεται ούτε ξεχνιέται, οι σοφοί βρίσκουν τρόπο να την μεταφέρουν.

Στην αποκάλυψη του Ιωάννη, μπροστά από τον πύρινο θρόνο του Θεού, σε μια θάλασσα κρυστάλλινη, εμφανίζονται για άλλη μια φορά τα ίδια τέσσερα ζώα. Το ένα έμοιαζε με τον λέοντα το δεύτερο με μόσχο, το τρίτο με ανθρώπινη μορφή και το τέταρτο έμοιαζε με αετό πετούμενο, (προφανώς θα είχε ανοιχτά φτερά). Ανάμεσα τους εμφανίζεται το αρνί, με τα εφτά κέρατα και τα εφτά μάτια, το θυσιασμένο στον κόσμο μας για τη δόξα του Θεού και ανοίγει τις «σφραγίδες» που καλούν αντίστοιχα ένα- ένα τα ζώα.

Στο πρώτο κάλεσμα εμφανίζεται ένας τοξότης πάνω σε λευκό άλογο και παίρνει το χάρισμα να είναι πάντα νικητής. Το λευκό άλογο και το τόξο συμβολίζουν τον ήλιο του ορατού (λευκού) κόσμου, επειδή στέλνει τις ακτίνες του για θεραπεία και καταστροφή. Ο Απόλλωνας για παράδειγμα είναι τοξότης. Θα αντιστοιχήσουμε το πρώτο ζώο με τον Ταύρο και θα αναλύσουμε τα στοιχεία του συμβόλου, παρακάτω.

Στο δεύτερο εμφανίζεται πυρρό (κόκκινο - φωτιά) άλογο κι ο καβαλάρης παίρνει εξουσία να ξεγράψει την ειρήνη από τη Γη και κρατάει μεγάλο μαχαίρι. Εδώ ταιριάζει το λιοντάρι, λόγω του πολεμικού του χαρακτήρα.

Στο τρίτο κάλεσμα, εμφανίζεται μαύρο άλογο κι ο καβαλάρης κρατάει ζευγάρια δικαιοσύνης. Η Θέμιδα στους Ελληνιικούς μύθους είχε δεμένα τα μάτια και βλέπει δηλαδή στο σκοτάδι, όπως και άλλοι σοφοί ή μάντεις, που με την δύναμη του πνεύματος, μπορούσαν να δουν περισσότερα. Ο αετός αντιστοιχεί, λόγω ιδιοτήτων σ' αυτό το κάλεσμα.

Τέλος στο τέταρτο κάλεσμα εμφανίζεται χλωρός ίππος, πράσινος δηλαδή, στο χρώμα της χλόης, συμβολίζοντας την αναγεννημένη μορφή. Ο καβαλάρης του λεγόταν Θάνατος (ανθρωπόμορφος) και τον ακολούθησε ο Άδης. Πήραν εξουσία στο ένα τέταρτο της Γης και σαν αποστολή την καταστροφή των μορφών με κάθε τρόπο. Μ' αυτήν τη σφραγίδα σταματούν τα ζώα να μιλούν.

Στην Πέμπτη εμφανίζονται οι ψυχές αυτών που σφάχτηκαν, όπως το αρνί, για το Λόγο του Θεού, πήραν μια λευκή φορεσιά και τους ειπώθηκε να περιμένουν τα αδέλφια τους που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο.

Οι υπόλοιπες σφραγίδες δεν μας αφορούν.

Προχωρώντας κανείς στη συγκριτική μελέτη, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει, ότι όλες οι θρησκείες είναι μεγάλες, ποιοτικά, είναι θαυμάσιες και αποτελούν κλαδιά του ίδιου δένδρου, που λέγεται Αλήθεια. Είναι καθήκον των ανθρώπων να ανέβουν στο ύψος των θρησκειών και όχι να κατεβάσουν αυτές στη μετριότητα της ανοησίας και του εγωισμού τους. Ο άνθρωπος έχασε τον παράδεισο, πέφτοντας από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Από το ίδιο δέντρο θα πρέπει να ξανανέβει, νικώντας το φίδι του πειρασμού.