ΑΡΘΡΑ
Μια πλούσια αρθογραφία, σχετικά με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τον εσωτερισμο, την επιστήμη και άλλα ένδιαφέροντα θέματα.
Οι Μεγάλιθοι - Μια Γέφυρα ανάμεσα στον Ουρανό και τη Γη - Β'

ΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΙΘΩΝ

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί την ύπαρξη μιας ανεπτυγμένης επιστήμης, με γνώση των διαφόρων ενεργειών της φύσης και της Αστρονομίας, στην Προϊστορία, στη Νεολιθική εποχή ή ακόμα πιο πριν; Ποιος θα πίστευε ότι εκείνες οι μεγαλιθικές πέτρες, χοντροκομμένες και ακατέργαστες, που φυτρώνουν σε πολλά μέρη του κόσμου, ανταποκρίνονται σε ακριβείς γνώσεις αστρονομίας, οπτικής, γεωδαισίας, μηχανικής και άλλες που ακόμα ξεφεύγουν απ’ την σημερινή μας επιστήμη; Και όμως, οι μελέτες που πρόσφατα έχουν γίνει σε αυτά τα πανάρχαια μνημεία, σκοτεινής προέλευσης, έτσι δείχνουν. Παλαιότερα είχε διατυπωθεί η θεωρία ότι ο πρωτεύων σκοπός των μεγάλιθων, κυρίως των Ντολμέν, ήταν ότι χρησίμευαν ως τάφοι. Φαίνεται όμως ότι δεν ήταν έτσι. Βέβαια η χρήση των Ντολμέν για ταφή νεκρών δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, εφ’ όσον η αρχαιολογική σκαπάνη έχει βρει αναρίθμητα ίχνη ενταφιασμών στα περισσότερα μνημεία τα οποία έχει εξερευνήσει, από ατομικούς μεμονωμένους σκελετούς ως ομαδικές ταφές.

nea acropoli menirΤα ευρήματα όμως δε δείχνουν κάποια μεταθανάτια αντίληψη. Επίσης συνυπάρχουν κόκαλα και ευρήματα με μεγάλες χρονολογικές διαφορές ανάμεσά τους. Έχουν βρει στο ίδιο Ντολμέν δείγματα καύσης των νεκρών και μαζί δείγματα ενταφιασμών. Έχουν βρεθεί σκελετοί σε τελετουργικές στάσεις εμβρυϊκού τύπου, κι άλλοι ξαπλωμένοι ανάσκελα... Όλα δείχνουν ότι τα Ντολμέν χρησιμοποιήθηκαν επί αιώνες ως νεκροταφεία, καθώς η μια κουλτούρα διαδεχόταν την άλλη. Ακόμα βρέθηκαν σκελετοί από το μεσαίωνα και την εποχή των Λουδοβίκων καθώς και διάφορα άλλα ευρήματα.

Το ίδιο γεγονός όμως συναντάμε και στις καθολικές εκκλησίες, στις οποίες οι πιστοί, καθώς μπαίνουν, πατούν πάνω στις επικήδειες πλάκες του πατώματος, στις οποίες υπάρχουν επιγραφές και  κάτω από τις οποίες κείτονται διάφορα λείψανα παλιών και πιο σύγχρονων αξιωματούχων της εκκλησίας. Το ίδιο γινόταν και στις πυραμίδες της Αιγύπτου. Αυτό σημαίνει μήπως ότι οι εκκλησίες ή οι πυραμίδες φτιάχτηκαν για να γίνουν αποκλειστικά τάφοι; Αυτό θα ήταν παράλογο. Απλώς οι διακεκριμένοι νεκροί θάβονταν εκεί, σε ιερό έδαφος, για να επωφεληθούν από τις μαγικές ενέργειες του Ναού, ή ακόμα για να λειτουργούν ως Φύλακες του Ιερού. Οι Ντολμενικές κατασκευές, τύπου πύλης, στοάς ή θόλου, ήταν πράγματι κέντρα λατρείας, ίσως και ναοί μύησης, όπου γίνονταν μαγικές δρυιδικές τελετές για να ξυπνήσουν τις δυνάμεις της Γης και να επικαλεσθούν εκείνες του Ουρανού. Τελετές για την ιερογαμία της Φύσης, ανάμεσα στον πατέρα Ουρανό και τη Μητέρα Γη. Γι’ αυτό τα πέτρινα εκείνα πελώρια μνημεία έπρεπε να έχουν ορισμένες προϋποθέσεις, να υπακούουν δηλαδή σε απόκρυφους επιστημονικούς κανόνες: 

  1. Ήταν σε αρμονία με ορισμένες θέσεις των ουράνιων σωμάτων, και γι’ αυτό μπορούσαν να λειτουργούν ως αστεροσκοπεία για αστρονομικούς υπολογισμούς, κυρίως σε σχέση με τις ισημερίες και τα ηλιοστάσια, τις εκλείψεις και τους κύκλους της σελήνης και ορισμένων πλανητών.
  2. Διοχέτευαν τις χθόνιες τελετουργικές δυνάμεις της Γης, επιτυγχάνοντας “κόμπους ισορροπίας” στο ενεργειακό δίκτυο των υπόγειων γεωλογικών στρωμάτων, σαν ένα είδος Γήινου θεραπευτικού Βελονισμού, και 
  3. Αναπαρίσταναν πάνω στην επιφάνεια της Γης το Σύστημα των Αστερισμών, για να καθιερώσουν με πιο ορατό τρόπο τις ιερές σχέσεις μεταξύ του Ουρανού και της Γης.

 

ΤΑ ΧΘΟΝΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ “ΦΙΔΙΑ” Η WOUIWRE

Τα δύο κύρια είδη των μεγαλιθικών έργων, τα Μενίρ και τα Ντολμέν, έχουν μια σαφώς καθορισμένη διαφορετική αποστολή. Το Μενίρ είναι μια πέτρα γονιμοποίησης ή μεταβίβασης της ζωής. Σαν κεραία, συλλαμβάνει και συσσωρεύει την ουράνια ενέργεια και την διοχετεύει, καθώς δονείται ρυθμικά και ανεπαίσθητα, στα γεωλογικά στρώματα της Γης, κάνοντάς την γόνιμη και ζωτική. Πολλοί αγρότες των περιοχών που έχουν μεγαλιθική παράδοση, ξέρουν, από καθαρή πείρα, ότι ορισμένες μεγάλες πέτρες στα χωράφια τους έχουν ευεργετικές ικανότητες για τις καλλιέργειες και τη γονιμότητα της γης τους.

Δεν ξέρουν γιατί, γιατί δεν έχουν την κατάλληλη μόρφωση, αλλά η παράδοση και η πείρα τους έχουν μάθει ότι αν βγάλουν τις πέτρες αυτές, που βρίσκονται σε συγκεκριμένα μέρη, τα χωράφια τους θα αποδίδουν πολύ λιγότερο. Και αν τους ρωτήσουμε πονηρά, γιατί τότε δεν βάζουν κι άλλες πέτρες σε άλλα χωράφια για να αυξήσουν την απόδοσή τους, απαντούν με απλότητα ότι αυτοί δεν ξέρουν ούτε τι είδος πέτρας χρειάζεται ούτε που να τη βάλουν, γιατί αυτά είναι πράγματα που έχουν σημασία, όπως ήξεραν οι πρόγονοί τους.

Σχετικά με την γονιμοποιητική λειτουργία των Μενίρ ήδη αναφέραμε την παράδοση των στείρων γυναικών, η οποία ισχύει ακόμα και σήμερα σε ορισμένα χωριά της Βόρειας Ισπανίας, Ιρλανδίας και Γαλλίας, να ακουμπούν σε αυτούς τους πέτρινους φαλλούς τα γεννητικά τους όργανα για να γίνουν γόνιμες. Και επίσης τον σημαντικό τους ρόλο στο να διατηρούν την ισορροπία στα σύνορα της θάλασσας και της στεριάς, εμποδίζοντας τις πλημμύρες.

Τα Ντολμέν, αντίθετα, συσχετίζονται με τη λατρεία της Μεγάλης Μητέρας, την αιώνια θηλυκή αρχή της Φύσης, παίζοντας το ρόλο της μήτρας - μυητικής σπηλιάς όπου επωάζεται η νέα ζωή που θ’ αναστηθεί μετά το θάνατο. Εκεί έγκειται η λειτουργία τους ως νεκροταφείο, για να επιτρέψουν την ανάσταση των νεκρών στον άλλον κόσμο. Εκεί γίνονταν οι μαγικές τελετές μύησης, όπου ο νεόφοιτος γεννιόταν “στο πνευματικό φως”. Γι’ αυτό το λόγο τα αρχαιότερα Ντολμέν έχουν την είσοδό τους προσανατολισμένη προς τη Δύση, δηλ. “εκεί που πεθαίνει ο ήλιος” είτε πάνω στην Ισημερινή γραμμή είτε στις ηλιοστασιακές του χειμώνα και του θέρους, σύμφωνα με το είδος μυητικής λατρείας για την οποία προοριζόταν η χρήση τους. Άλλα Ντολμέν όμως έχουν την είσοδό τους στην Ανατολή. Πριν όμως βιαστούμε να κάνουμε οποιαδήποτε συμβολική θεολογική ερμηνεία, θα έπρεπε να εξετάσουμε το πιθανό ενδεχόμενο να υπήρξαν μια ή και περισσότερες περιστροφές του κύκλου μετάπτωσης των ισημεριών, που ως γνωστό διαρκεί σχεδόν 26.000 χρόνια, και τότε η Ανατολή γίνεται Δύση και αντίθετα.

Ο Ηρόδοτος διηγείται ότι οι ιερείς της Αιγύπτου μετρούσαν το χρόνο από μια εποχή τόσο μακρινή που ο ήλιος είχε βγει δυο φορές από εκεί όπου τότε έδυε και είχε δύσει δυο φορές από εκεί που τότε ανέτειλε. Αυτό σημαίνει ότι είχαν περάσει δυο κύκλους μετάπτωσης, δηλ. μια περίοδο των 52.000 σχεδόν χρόνων. Και εκείνοι οι αρχέγονοι Αιγύπτιοι ήταν μάλλον σύγχρονοι των μεγαλιθικών πολιτισμών της Ευρώπης με τους “αυτόχθονες” Δρυίδες τους.

Τα αρχαία Ντολμέν, ως “ομφαλοί” της ζωής και μυητικά κέντρα, σχημάτιζαν δρόμους οδοιπορίας για προσκυνητές, που διατηρούνται, έστω εκχριστιανισμένοι, έως τις μέρες μας, όπως ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου στην Ισπανία ή ο Δρόμος των λεγόμενων “Μαύρων Παναγιών” με κέντρο το Ναό του Σαρτρ στη Γαλλία που είναι πάνω σ’ ένα αρχαίο δρυιδικό πηγάδι. Οι νοητές γραμμές που τους ενώνουν σχηματίζουν πάνω στο δέρμα της Γης, χάρτες του ουρανού, με τις μορφές ορισμένων αστερισμών, για να σφραγιστεί το ερμητικό ρητό: “ Όπως είναι πάνω είναι και κάτω, όπως κάτω, έτσι και πάνω”. Σε πολλά απ’ αυτά τα σημεία, δίπλα ή πάνω του, χτίστηκαν χριστιανικές εκκλησίες κυρίως από όταν ο Βερνάνδος του Κλαιρβώ, όπως είπαμε, προσπάθησε να αναβιώσει την πατροπαράδοτη δρυιδική γνώση και να την εναρμονίσει με τη νέα Χριστιανική θρησκεία. 

Ο πλανήτης Γη, όπως και ο ανθρώπινος οργανισμός, διασχίζεται από ενεργειακά ρεύματα, διαφορετικά από τα ηλεκτρομαγνητικά (για τα οποία ευθύνονται οι υπόγειες μεταλλικές φλέβες, κοιτάσματα κρυσταλλικών πετρωμάτων, υπόγεια ποτάμια, διαφορές έντασης ανάμεσα στα αλκαλικά και τα όξινα γεωλογικά στρώματα των γεωλισθήσεων κλπ.) και την φύση των οποίων η σημερινή επιστήμη ακόμα δεν γνωρίζει καλά, αλλά που ασκούν την δράση τους πάνω στα γεωλογικά στρώματα τα οποία διασχίζουν και επομένως πάνω στην χλωρίδα. Οι αρχαίοι Δρυίδες είχαν συμβολίσει αυτά τα ενεργειακά ρεύματα με το φίδι, το οποίο ονόμαζαν WOUIWRE (Γκουίβρ), γιατί οι κινήσεις και η κυματική φύση αυτών των αόρατων υποχθόνιων “ποταμών” τους θύμιζαν αυτό το ζώο. Το φίδι γενικά πήρε παρόμοιο συμβολισμό, στο γεωγραφικό κλειδί ερμηνείας, σε όλους τους αρχαίους λαούς. Ο αρχαίος γεωγράφος Στράβωνας λέει ότι οι Δρυίδες έκρυψαν στο σύμβολο του φιδιού πολλές από τις υψηλές τους αντιλήψεις της μυστηριακής σοφίας τους.

Γι’ αυτούς η Γκουίβρ ήταν το 5ο στοιχείο της Φύσης, ανώτερο από τα γνωστά 4 στοιχεία του παγκόσμιου εσωτερισμού, δηλ. τη Γη, το Νερό, τον Αέρα και τη Φωτιά. Στην Ινδία ονομάζεται Ακάσα, και είναι ο Αιθέρας των μεσαιωνικών Αλχημιστών, η δημιουργική δύναμη του υλικού κόσμου. Την ονομάζουν επίσης Κουνταλίνι, που υπάρχει στο ανθρώπινο σώμα υπό την συμβολική μορφή μιας φιδίσιας πύρινης ενέργειας που βρίσκεται στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Τα ρεύματα της Γκουίβρ των Δρυιδών θα ήταν λοιπόν αιθερικές φλέβες (Νάντι στα σανσκριτικά) της γης απ’ όπου ρέει η ενέργεια Κουνταλίνι. Οι σημερινοί ερευνητές ονομάζουν αυτές τις ενεργειακές φλέβες, τελουριακές δυνάμεις, αν και η πραγματική φύση τους ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ικανοποιητικά από επιστημονική άποψη. Ξέρουν ότι υπάρχουν αλλά δεν εντάσσονται ακριβώς στις γνωστές μορφές ενέργειας, όπως την ηλεκτρομαγνητική, την βαρυτική, ηλεκτράσθενη, κλπ. αν και συμμετέχουν σ’αυτές.

Τα Μενίρ, ανάλογα με το ύψος και μέγεθος τους, το βάθος που καρφώνονταν μέσα στο χώμα και τη κρυσταλλική φύση της πέτρας τους, θα ενεργούσαν, σύμφωνα με την ένταση του τελουριακού ρεύματος, σαν ρυθμιστές και συσσωρευτές (3) για να καταφέρουν μια ευεργετική ισορροπία, όπως συμβαίνει στο βελονισμό, που οι βελόνες καρφώνονται σε συγκεκριμένα ενεργειακά σημεία από όπου περνούν οι λεγόμενοι “μεσημβρινοί” που διοχετεύουν την ενέργεια Γιν και Γιανγκ στο σώμα, και παραλληλίζονται με τα νευρικά καλώδια. Γι’ αυτό οι μεγάλιθοι είναι τοποθετημένοι σε “νευραλγικά” σημεία του σώματος της Γης, τα οποία γνώριζαν οι αρχαίοι. 

Σήμερα αυτή η επιστήμη έχει πλέον χαθεί. Στη Γαλλία, σε πολλά Ντολμέν δίνεται το όνομα BONNEAU, που σημαίνει καλό νερό, γιατί συχνά κοντά τους ή από κάτω τους υπάρχουν πηγάδια και υπόγεια ρεύματα νερού, που έχουν θεραπευτικές ιδιότητες. Και είναι γνωστό ότι τα υδάτινα υπόγεια ρεύματα συνοδεύονται από ηλεκτρομαγνητικά ρεύματα, και ακόμα σε πολλές περιπτώσεις από τις τελουριακές δυνάμεις της Γκουίβρ. Η ύπαρξη αυτών των ενεργειακών κόμβων στους μεγάλιθους, όπου ισορροπούσε η δύναμη του ουρανού και της γης, βοηθούσε πολύ τους αρχαίους ιερείς στις τελετές τους και εκεί γίνονταν οι μαγικοί τους χοροί και τα τραγούδια, καθώς ανάβανε φωτιές κάτω ή δίπλα στις πελώριες πέτρες για να τις “στεγνώσουν” ώστε να αυξηθεί η συσσωρευτική τους δύναμη και η ικανότητα διοχέτευσης της ενεργειακής δόνησης της στο περιβάλλον και στον άνθρωπο.

 

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΙΘΩΝ

Πριν αναφέρουμε ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία για τις αστρονομικές γνώσεις που συνεπάγονται από την έρευνα των μεγάλιθων, θα ήταν σκόπιμο να αναρωτηθούμε πως μετέφεραν και έγειραν οι αρχαίοι, που υποτίθεται είχαν μια πρωτόγονη κουλτούρα και φτωχά τεχνολογικά και μηχανικά μέσα, εκείνους τους τεράστιους μεγάλιθους, μερικοί από τους οποίους ζυγίζουν 200 και 300 τόνους, και ταξίδεψαν σε αποστάσεις, τις περισσότερες φορές, εκατοντάδων χιλιομέτρων, χωρίς βέβαια να υπάρχουν τότε στρωμένοι δρόμοι όπως συνήθιζε να κάνει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. 

Η λύση που έχει προταθεί από διάφορους επιστήμονες, συνήθως πολιτικούς μηχανικούς με ελάχιστη οικοδομική πείρα για μεγάλες πέτρινες μάζες, είναι η χρήση μεγάλων ανηφορικών χωματένιων πλατφόρμων με τις οποίες ανέβασαν τις πελώριες οριζόντιες πλάκες των Ντολμέν πάνω στις κάθετες. Βέβαια δεν έχει μείνει κανένα ίχνος τέτοιων κατασκευών και επίσης, μια δύναμη που να μπορεί να σύρει βάρη της τάξης των 200-300 τόνων όπως έχουν μερικοί μεγάλιθοι θα απαιτούσε 5.000 άνδρες τουλάχιστον, χωρίς την χρήση μηχανημάτων, η ύπαρξη των οποίων δεν έχει αποδειχθεί σε τέτοιες εποχές. Η συγκέντρωση όμως ενός τέτοιου ποσού ανθρώπινου δυναμικού παρουσιάζει στον ερευνητή άλλου είδους προβλήματα, κοινωνιολογικού, οικονομικού, διατροφικού και οικολογικού χαρακτήρα, που τον βάζουν αντιμέτωπο με μεγαλύτερα ακόμα αινίγματα.

Κανένα από τα μηχανικά μέσα που κατά καιρούς έχουν φανταστεί οι σύγχρονοι ειδικοί δεν είναι ικανοποιητικό για να εξηγήσει τη μεταφορά και ανέγερση των βαρύτερων τραπεζών:ούτε τα τρινεα πάνω σ’ ένα δρόμο από υγρό πηλό, ούτε η μεταφορά πάνω σε κορμούς δένδρων. Έτσι, μπροστά σε τέτοια αμηχανία, μερικοί, εμπνευσμένοι από την εσωτερική παράδοση, όπως ο Λ.Τσαρπεντιέ, ο Ζ.Καρδονιέ, ο Μαρσέλ Μορώ κλπ. κλίνουν προς την υπόθεση των γιγάντων Ατλάντων ή απογόνων τους που η κυκλώπεια δύναμή τους θα τους επέτρεπε να κινήσουν τέτοια βάρη, ή προς την υπόθεση της αντιβαρύτητας.Έχει διαπιστωθεί ότι μερικά προικισμένα μέντιουμς έχουν την ικανότητα να αιωρούνται ή να κρατούν αντικείμενα στον αέρα μόνο με τη δύναμη του νου τους. Επίσης τέτοια φαινόμενα αναφέρονται στη μυστικιστική παράδοση όλων των λαών, για τους μύστες και τους αγίους τους.

Στις Ινδικές Πουράνα και άλλα θρησκευτικά κείμενα περιγράφεται η ύπαρξη τέτοιων συσκευών, σε πολύ αρχαία εποχή, με τις οποίες οι αρχαίοι κατάφεραν να κάνουν να χάνουν βαρύτητα τα βαριά αντικείμενα. Η εσωτερική παράδοση λέει ότι στην Ατλαντίδα υπήρχαν τέτοια “μηχανήματα”. Πάντως, όπως και να ήταν, μέχρι να αποδειχθεί το πώς το έκαναν, κάθε υπόθεση πρέπει να ληφθεί υπόψη με προσοχή και ανοικτό ερευνητικό μυαλό. Γιατί η σημερινή επιστήμη δεν αποκλείει την πιθανότητα μιας αντιβαρυτικής συσκευής, από την εποχή του μεγάλου Τέσλα. Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα, όπου ακόμα επικρατεί σκοτάδι και πολλά ερωτηματικά, η Αστρονομική γνώση των κατασκευαστών των μεγάλιθων έχει αποδειχθεί και μελετηθεί σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. 

nea acropoli dolmenΈχει παρατηρηθεί ότι ένα Ντολμέν ποτέ δεν βρίσκεται τοποθετημένο ακριβώς πάνω στην γραμμή της ισημερίας, του ηλιοστάσιου ή του μεσημβρινού. Σχεδόν πάντα έχει μια παρέκκλιση προς τα δεξιά σε κατεύθυνση βορειοανατολική. Αυτή η παρέκκλιση δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την αλλαγή της ανατολής του ήλιου λόγω της μεταπτωτικής κίνησης των ισημεριών. Υπάρχει κάτι άλλο που αντιστοιχεί σ’ ένα άλλο σημείο αναφοράς που δρα μαζί με τον ήλιο. Πρόκειται για το λεγόμενο “Ηλιακό Αστέρι” ή “Ηλιακό Ανερχόμενο”, που αλλάζει συνέχεια.

ΣΧΗΜΑ.

Αυτή η ηλιακή εμφάνιση ενός άστρου (συνήθως ελάχιστης κλίσης όπως ο Σείριος), στην οποία έδιναν ειδική σημασία λαοί όπως οι Αιγύπτιοι, οι Σουμεριοακκάδιοι ή οι αρχαίοι Μεξικανοί, οριζόταν με την εποχή στην οποία αυτό το άστρο γινόταν ορατό την αυγή στην περιοχή του ορίζοντα απ’ όπου ανέτειλε το ήλιος. Επομένως, αυτό το άστρο που βγαίνει πριν από τον ήλιο και απομακρύνεται απ’ αυτόν όλο και περισσότερο, γίνεται ορατό όλο και καλύτερα. Πιο συχνά χρησιμοποιούσαν, στους μεγάλιθους, τις ηλιακές εμφανίσεις των άστρων Σείριου και Ρέγκουλου, των αστερισμών του Μεγάλου Κυνός και του Λέοντα αντίστοιχα, αλλά επίσης χρησιμοποίησαν το Αλδεβαράν του Ταύρου, το Ανταρές του Σκορπιού, κ.ά.

Ο Δρ.Μπωντουέν κι ο Μπράσερ ντε Μπουρμπούργκ έχουν τεκμηριώσει αναμφισβήτητα το ρόλο των άστρων σαν σημεία αναφοράς των ισημεριών και ηλιοστασίων στους μεγαλίθους της Ευρώπης. Είναι πάνω στο μεγαλιθικό του Στόουνχεντζ και των γύρω μνημείων που έχει γίνει μια πιο εκτεταμένη μελέτη γι’ αυτό το θέμα, αλλά η ανάπτυξή τους θα ήθελε ένα ακόμα μακροσκελές άρθρο. Για να μην κουράσουμε τον αναγνώστη μας, θα παραθέτουμε απλώς ένα συνοπτικό σχέδιο με τις κύριες αστρονομικές θέσεις που χρησιμοποιούσε εκείνο το κυκλώπειο προϊστορικό πέτρινο αστεροσκοπείο. 

Εξ’ ίσου σημαντικό από την αστρονομική άποψη είναι το σύμπλεγμα των ευθυγραμμίσεων του Καρνάκ στη Βόρεια Γαλλία. Σύμφωνα με τους γεωλόγους σ’ αυτή την περιοχή υπάρχει μια σημαντική τεκτονική ρωγμή. Και ίσως επειδή στο παρελθόν καταστράφηκαν πολλές σειρές των Μενίρ, βυθίστηκε ένα μέρος του εδάφους που τώρα σχηματίζει το κόλπο του Μόρμπιχαν, στην εποχή του εκχριστιανισμού των Γάλλων. Οι ευθυγραμμίσεις των Μενίρ του Καρνάκ είναι κατανεμημένες στις εξής ομάδες:

  • Το Μένετς, που περιλαμβάνει 1169 Μενίρ.
  • Το Κερμάριο, με 982.
  • Το Κέρλεσκαν με 579, και το Μικρό Μένετς με γύρω στα 300, που μας κάνουν ένα σύνολο με πάνω από 3.000 Μενίρ, χωρίς να λογαριάσουμε ότι στο παρελθόν καταστράφηκαν πάρα πολλά, όπως είπαμε. Επίσης στην περιοχή του Καρνάκ υπάρχουν πολλά άλλα είδη μεγαλιθικών μνημείων, θολωτού τύπου, σκεπασμένες στοές και κυρίως Ντολμέν.

Το Μένετς και το Κέρλεσκαν βρίσκονται στην Ισημερινή γραμμή ενώ το Κερμάριο και το Μικρό Μένετς δίνουν την κατεύθυνση της ανατολής του ήλιου στο θερινό ηλιοστάσιο και της δύσης του ήλιου στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Τις ίδιες αστρονομικές κατευθύνσεις δείχνουν διάφορα Μενίρ, φαινομενικά σκόρπια στο έδαφος του Καρνάκ, αν τις ενώσουμε σε ευθεία με μια νοητή γραμμή. Η κατεστημένη επιστήμη εξακολουθεί με αδράνεια να λέει ότι η “ανακάλυψη” των ισημεριών έγινε τον 2ο π.Χ. αιώνα από τον Έλληνα Ίππαρχο! 

Είναι επίσης συνηθισμένο, στα Κρόμλετς, δηλ. σύνολα Μενίρ σε αυγοειδή διάταξη, να χρησιμοποιούνται σαν σημεία αναφοράς τα ηλιακά αστέρια. Το Κρόμλετς συμβολίζει το Αυγό του Κόσμου, την ηλιακή πορεία, με κέντρο το Πολικό Αστέρι, που το δείχνει ένα κεντρικό Μενίρ μέσα στον κύκλο. Τα Μενίρ της περιφέρειας επιτρέπουν την παρατήρηση της πορείας του ήλιου και της σελήνης, των ανατολών των ηλιακών αστέρων στις καθιερωμένες αστρονομικής σημασίας ημερομηνίες τους, ώστε να αποτελούν ένα ιερό ημερολόγιο και αστεροσκοπείο ικανό να καθορίσει τις “σημαντικές στιγμές” της ανθρώπινης ζωής, από τις μαγικές ιερές τελετουργίες τους μέχρι τις εποχές του χρόνου που ρυθμίζουν την αγροτική ζωή τους.

Βουβοί μάρτυρες ενός ξεχασμένου παρελθόντος, γεμάτου όμως σοφία και αρμονία, οι μεγάλιθοι μας μιλούν ακόμα, με γλώσσα σιωπηλή, τη γλώσσα των άστρων, για το ιερό γάμο του ουρανού και της γης, για τη σοφία των προγόνων κατασκευαστών τους, για τη μαγική όψη της ανθρώπινης ζωής, ενταγμένη αρμονία στην Μητέρα Φύση. Οι δονήσεις τους, με υπέρηχους και τελουριακές ενέργειες μπορούν ν’ αποκαλύψουν τα μυστικά τους σε όποιον ξέρει να τους αγγίζει με τα μάτια του νου και της καρδιάς του και με χέρια γεμάτα σεβασμό. Η ανάμνηση τους έμεινε στους οβελίσκους και στις κολώνες νίκης, στις αψίδες θριάμβου των μεταγενέστερων πολιτισμών, που θυμούνται τα Μενίρ και τα Ντολμέν εκείνα, ακατέργαστα, τραχεία, αλλά γεμάτα ζωή και μυστήριο, τη ζωή και το μυστήριο του ίδιου του φωτός των άστρων και της ζεστασιάς των εγκάτων της μητέρας Γης.

 

Βιβλιογραφία.

- LES GEANTS ET LE MYSTERE DES ORIGINES. L.CHARPENTIER. ED. R. LAFFONT, PARIS 1969.

- LAS CIVILIZACIONES DE LAS ESTRELLAS.M.MOREAU ED. PLAZA Y JANES. BARCELONA 1975.

- LES MONUMENTS MEGALITHIQUES DE CARNAC ET LOCMARIAQUER. Z. LE ROYZIC.

- LE BERCEAU DES CATHEDRALES. M. GUINGUAND. ED. MAISON MAME. PARIS 1973.

- LA CIVILISATION DES MEGALITHES. F. NIEL 1970.

- STONEHENGE FRED HOYLE.

το Α μέρος