Στα φυτά υπάρχει ζωή και μια θαυμαστή αρχή ευφυΐας. Η Μάγια παίζει μ’ αυτά, καθώς χρειάζεται να κάνει αυτές τις μορφές του πράσινου βασιλείου να διαρκέσουν και να πολλαπλασιαστούν. 

Όπως και οι πέτρες, τα φυτά είναι παιδιά της γης και του ουρανού. Αναζητώντας το μυστήριο της γης βυθίζουν τις ρίζες τους και αφού «πιούν» τις επιδράσεις των άστρων, ξεφυτρώνουν τα κλαδιά, τα άνθη κι οι καρποί τους.

Στα φυτά αρχίζουν να εξισορροπούνται δύο δυνάμεις: της αντίστασης και της αύξησης μέσω της επέκτασης. Τα φυτά μεγαλώνουν κι ανοίγουν προς τον ήλιο, όμως από την άλλη παραμένουν σταθερά μέσα στη μάνα γη κι αυτή είναι μια πράξη αυθεντικής αντίστασης. Χάρη στη σταθεροποίηση των ριζών τους αντιστέκονται σε ανέμους και καταιγίδες. Χωρίς τα φύλλα τους κοιμούνται το χειμώνα και καλυμμένα με φύλλωμα προστατεύονται από τις καυτές ακτίνες του ήλιου του καλοκαιριού. Όμως ζουν, εκδηλώνονται, κινούνται και απολαμβάνουν την ύπαρξή τους, μ’ έναν τρόπο προοπτικής ανάλογο με των καθημερινών ανθρώπων.

Τα φυτά δεν είναι όλα ίδια. Ακόμα και σ’ αυτόν τον κόσμο σημειώνονται οι διαφορές βαθμίδας που επιβάλλει η εξέλιξη. Υπάρχουν τα πολύ απλά, τα μικρά, με ελάχιστη εκφραστικότητα και υπάρχουν τα μεγάλα και γερά, όπως τα δέντρα, που προσπαθούν να μοιάσουν με τους ανθρώπους.

Έχετε δει ποτέ με προσοχή ένα δέντρο; Ο κορμός του είναι όπως το σώμα μας. Απ’ αυτόν τον κορμό αναδύονται απλά πόδια, που βυθίζονται στη γη και απλά χέρια, που ανυψώνονται προς τον ουρανό. Τα πόδια είναι οι ρίζες, είναι πόδια που δεν περπατούν, αλλά αντίθετα αποσκοπούν να σταθεροποιηθούν στον κόσμο τους με τη μεγαλύτερη ευφυΐα. Σήμερα είδα ένα δέντρο να μεγαλώνει μέσα στους βράχους και οι ρίζες του άνοιγαν με επιδεξιότητα δρόμο ανάμεσα στις ρωγμές, για να μην πέσουν πάνω στη σκληρή πέτρα. Αυτά τα πόδια των ριζών ανοίγουν δρόμο, όπως τα δικά μας, όμως είναι ένας δρόμος σταθερότητας. Από τη σταθερότητα εξαρτάται η διατροφή, από τη διατροφή η ίδια η ζωή. 

Τα κλαδιά είναι τα χέρια, φορτωμένα με πράσινα δάχτυλα. Τα δέντρα -τα πιο εξελιγμένα φυτά- βρίσκονται πάντα σε κατάσταση θείας λειτουργίας. Λατρεύουν τον ουρανό, τα άστρα, ευλογούν τον άνεμο που τα χαϊδεύει και συνομιλούν με τα πουλιά και τα έντομα που τα επισκέπτονται.

Τα δέντρα δεν έχουν κεφάλι... Δε σκέπτονται ακόμα, εντούτοις αισθάνονται. Παρά τις απάτες της Μάγια, κάθε μέρα γίνονται όλο και περισσότεροι οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι τα φυτά δονούνται και καταλαβαίνουν τις συγκινήσεις που εμείς εκπέμπουμε. Η ομορφιά ενός οικιακού φυτού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα και την αγάπη μας όταν τα περιποιούμαστε.

Τα φυτά δεν έχουν κεφάλι, όμως δέχτηκαν πειθήνια τη διάνοια που έδωσε ο θεός σ’ αυτά. Το λουλούδι ντύνεται με διάφορα χρώματα, γιατί έχει μάθει να ακούει τις φωνές της Μάγια, γιατί ξέρει ότι χωρίς αυτό το ελκυστικό στοιχείο δεν θα υπάρξουν νέα λουλούδια. Το λουλούδι κάνει πιο τρυφερό τον άνεμο και τα πουλιά κι ο άνεμος με τα πουλιά συνεργάζονται στο παιχνίδι του έρωτα μεταξύ των λουλουδιών. Τρέχει η γύρη από τον έναν τόπο στον άλλο, οι σπόροι έρχονται και πάνε και το αιώνιο παιχνίδι της ζωής επαναλαμβάνεται, για να μη λείψει ποτέ η μορφή του πράσινου φυτού πάνω στη γη.

Τα φύλλα ζουν από τον ήλιο, στρέφουν τα πρόσωπά τους μπροστά στο άστρο- βασιλιά και φυλάνε τα πνευμόνια τους προς τα κάτω, φροντίζοντας να μην αναπνέουν τη σκόνη που σηκώνει ο άνεμος. Τα φύλλα ξέρουν να ζουν και ξέρουν να πεθαίνουν. Πέφτουν στη γη όταν είναι χρυσωμένα, χορεύοντας αρμονικά στην πτώση τους και συνεχίζοντας τη σοφή επιλογή με βάση την οποία απογυμνώνονται πρώτα τα γέρικα και πιο χαμηλά κλαδιά, για να παραμείνουν στη ζωή και να διατηρηθούν τα νέα και ψηλότερα κλαδιά. 

Και το άνθος επίσης ζει από τον ήλιο και προσανατολίζει συνεχώς τα πέταλά του, για να εμπλουτιστεί μ’ αυτό το χρυσάφι απ’ τον ουρανό. Και μετά, όταν θα έχει τελειώσει τον κύκλο του χρώματος, όταν όλα δείχνουν ότι θα πεθάνει, θα δώσει τόπο στον καρπό που θα έχει γεννηθεί από τη θυσία του άνθους. Κι όταν ο καρπός ξεραθεί και καταληφθεί από την καταστροφή, από αυτήν τη νέα θυσία θα εμφανιστεί ο κυκλικός σπόρος που, πέφτοντας πάνω στη γη, θα βγάλει νέες ρίζες, νέους κορμούς, νέα χέρια σε ιερή λειτουργία και θα εισακουστούν οι νέες δεήσεις για να γίνουν άνθη και καρποί.

Τα φυτά κρύβουν αμέτρητα μυστικά. Κατέχουν φανταστικές αρετές, που εμείς οι άνθρωποι, τυφλωμένοι από το παιχνίδι της Μάγια, έχουμε ξεχάσει τον τρόπο να τις εκτιμάμε. Πολλές φορές τρώμε φυτά, όμως ξέρουμε πολύ λίγα για τα χαρακτηριστικά εκείνου που μόλις φάγαμε. Κάποια είναι θεραπευτικά και άλλα αποδεικνύονται δηλητηριώδη. Αυτά δεν είναι ούτε καλά, ούτε κακά. Έχουν απλά αυτές τις ιδιότητες. Κάποια διευκολύνουν τα όνειρα και άλλα δημιουργούν εφιάλτες. Κάποιοι καρποί είναι γλυκοί και ευχάριστοι κι άλλοι ξινοί και αηδιαστικοί. Όμως κάθε φυτό εξυπηρετεί σε κάτι, καθένα έχει μια λειτουργία και την εκπληρώνει συνειδητά, πέρα από τη γνώση μας γύρω από αυτές τις λειτουργίες.

Οι σοφοί της αρχαιότητας έμαθαν να μιλούν με τα φυτά και γνώριζαν τις πολλές τους αρετές και τις καταπληκτικές τους ιδιότητες. Έτσι αυτοί έγιναν σοφοί κι εμείς, αντίθετα, είμαστε θύματα των παιχνιδιών της Μάγια. Έτσι αυτοί έφτιαξαν παράξενα σιρόπια κι εμείς ξέρουμε μόνο για την άσκοπη θυσία ενός λουλουδιού σε μια γλάστρα.

Τα φυτά δεν είναι μοναχικές υπάρξεις. Απεναντίας, πόσα όντα ζουν σ’ αυτά ή χάρη σ’ αυτά! Μια προσεκτική παρατήρηση θα μας δείξει εκατοντάδες έντομα να περνούν ανάμεσα από τα κλαδιά τους ή να επισκέπτονται τις ρίζες τους, να επωφελούνται από τον πλούτο που υπάρχει μέσα στα πολύχρωμα άνθη και στους καρπούς... Μπορούμε να αφουγκραστούμε το τραγούδι των πουλιών που κρύβονται μέσα στο φύλλωμα, πώς να φανταστούμε ένα δέντρο χωρίς φωλιά; Τα δέντρα είναι το σπίτι των πουλιών και μετά τη δύση του ήλιου ακολουθεί το ατέλειωτο θέαμα των πουλιών που αναζητούν επειγόντως καταφύγιο στα κλαδιά...

Κι εμείς άνθρωποι -όταν μας το επιτρέπει το παιχνίδι της Μάγια- είμαστε φίλοι των φυτών. Ζούμε μαζί μ’ αυτά, τρεφόμαστε από αυτά, με αυτά διακοσμούμε κι αρωματίζουμε τα σπίτια μας. Περπατάμε ανάμεσά τους και χαιρόμαστε τον ευεργετικό τους ίσκιο το καλοκαίρι, καθώς και την στιγμιαία τους προστασία στις χειμωνιάτικες βροχές.

Κι ακόμα υπάρχουν αόρατα για τα μάτια μας όντα,  που κατοικούν στα φυτά, όπως τα μικρά άυλα ξωτικά που βρίσκουν καταφύγιο μέσα στα κλαδιά και που λατρεύουν με αληθινές ευχαριστίες το ον του δέντρου που τα προστατεύει.

Έχεις προσέξει καμιά φορά πόσο ζεστό είναι το ξύλο; Από ξύλο είναι η κούνια κι από ξύλο είναι το φέρετρο... Υπάρχει στο ξύλο κάτι από ζωή και κάτι από θάνατο, κάτι από κίνηση και κάτι από ξεκούραση. Είναι οι αντανακλάσεις της αντίστασης και της επέκτασης των φυτών...

Όταν μπορέσεις να συγκεντρωθείς και να περάσεις τα χέρια μέσα από την καρέκλα σου, θα αισθανθείς κάτω από τα δάχτυλά σου τη ζεστασιά αυτού του ξύλου. Τότε θυμήσου ότι ήταν ένα ζωντανό ον που πρόσφερε τη δύναμή και την αντίστασή του, για να συνεχίσει να εξυπηρετεί τους ανθρώπους, πέρα από τα παιχνίδια της Μάγια, στα παιχνίδια και στις δουλειές τους.

Από το βιβλίο "Παιχνίδια στον Καθρέπτη"