Οι εμφανίσεις ή οι συναντήσεις με το κόσμο αυτό συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Αυτό φανερώνει ότι η ψυχή του σημερινού ανθρώπου δεν άλλαξε πολύ σε σχέση μ' εκείνη των μακρινών προγόνων του.

Ένα ισλανδικό παραμύθι εξηγεί τη δυσκολία να τα δούμε ως εξής: Η πρώτη γυναίκα ντράπηκε να δείξει στο Θεό κάποια από τα παιδιά της, γιατί δεν ήταν καθαρά και τακτικά. Ο Θεός το κατάλαβε και αποφάσισε: "Αυτό που κρύφτηκε από μένα θα κρυφτεί κι από τους ανθρώπους", ήταν η απόφασή Του. Από εκείνα τα παιδιά προέρχεται η γενιά των αερικών.

Δεν υπάρχει περιοχή στον κόσμο που να μη φιλοξενεί κάποιο είδος τους. Κυρίως είναι διαδεδομένα στη Βόρεια Ευρώπη, όπου πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ακόμα και σήμερα στην ύπαρξή τους. Στην Ισλανδία δημοσιεύτηκε πρόσφατα από τις Τεχνικές Υπηρεσίες του Ρέικιαβικ ένας επίσημος χάρτης με τις "κατοικίες των νάνων και των υπερφυσικών υπάρξεων". Κοντά στην πόλη Κοπαβόγκουρ ένας δρόμος θα περνούσε πάνω από μια κατοικία νάνων. Η χάραξή του άλλαξε, ώστε να μην καταστραφεί ένας σωρός από πέτρες καλυμμένες με βρύα και λειχήνες, ο οποίος φανέρωνε την παρουσία του μικρόκοσμου. Στο Ρέικιαβικ ιδρύθηκε επίσης μια σχολή που διδάσκει στους επισκέπτες όλες τις δοξασίες για τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στον κόσμο των αερικών.

Για τα πλάσματα που "κρύφτηκαν από τους ανθρώπους" υπάρχουν αρκετές περιγραφές. Με βάση αυτές, μπορούμε να τα κατατάξουμε σε τέσσερις κατηγορίες: τους νάνους, τους καλικάντζαρους, τα αερικά και τα ξωτικά. Οι νάνοι των δασών προέρχονται από τη Βόρεια Ευρώπη, αλλά με το πέρασμα του χρόνου διαδόθηκαν και στον υπόλοιπο κόσμο.

Είναι φρόνιμα, συνεσταλμένα ανθρωπάκια με γενειάδα και κόκκινο καπέλο και ζουν στα δάση.

Ο Ελβετός γιατρός και φιλόσοφος Παράκελσος χρησιμοποίησε το 16ο αιώνα τον όρο "gnome", ο οποίος προέρχεται από την ελληνική λέξη "γνώση", για να τα χαρακτηρίσει. Για τον επιστήμονα, ο οποίος πίστευε ακόμα στην έννοια των τεσσάρων στοιχείων της φύσης, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και τη γη, οι νάνοι ήταν πνεύματα της γης, φρουροί των θησαυρών και των μυστικών της φύσης και θεματοφύλακες της γλώσσας των ζώων. Η παράδοση τους θέλει με ύψος από 15-20 εκατοστά -μαζί με το καπέλο!-, ικανούς να μετακινούνται γαντζωμένοι στο τρίχωμα των λύκων ή ακόμα και στην πλάτη των ανθρώπων.

Συχνά οι νάνοι του δάσους συγχέονται με τους νάνους της γης, πρόσωπα αρχαιότερης παράδοσης, οι οποίοι σχετίζονται με τη γονιμότητα της γης. Αυτοί περνούν τη ζωή τους κάτω από το έδαφος, γιατί δεν ανέχονται το φως και τον καθαρό αέρα. Eκεί κάτω λοιπόν δουλεύουν τα μέταλλα και φυλάνε ζηλότυπα τους θησαυρούς τους. Οι νάνοι της Χιονάτης είναι μια ενδιάμεση περίπτωση. Από τη μια κέρδισαν ένα σπίτι στο δάσος, αλλά συνέχισαν να εργάζονται στο ορυχείο. Η ιδιαιτερότητά τους ήταν το ότι επρόκειτο για αρσενικούς νάνους. Για να αναπαραχθούν έπρεπε να σκαλίσουν ένα νέο νάνο στο βράχο και να του δώσουν ζωή μ' ένα μυστικό μαγικό τελετουργικό. Υπογείως ζουν και οι δικοί μας καλικάντζαροι, μοχθηρά και επικίνδυνα τερατάκια με στενούς συγγενείς στη Γαλλία και στην Αγγλία.

Όλο το χρόνο ροκανίζουν το Δέντρο της Γης, το οποίο, ευτυχώς, ξαναγεννιέται το δωδεκαήμερο μεταξύ των Χριστουγέννων και των Θεοφανίων, οπότε ανεβαίνουν στη γη και δημιουργούν ένα σωρό προβλήματα στους ανθρώπους.

Τα αερικά, πάλι, προέρχονται από τη γερμανική παράδοση. Ζουν στον αέρα και στα λουλούδια και είναι "λουσμένα" από άπλετο φως. Το γερμανικό όνομά τους "elf" προέρχεται από τη ρίζα της λατινικής λέξης "albus", που σημαίνει "λευκό". Όσο για το χαρακτήρα τους, είναι πειραχτήρια.

Τους αρέσει να κάνουν τους ταξιδιώτες να χάνουν το δρόμο τους. Απ' αυτή την άποψη μοιάζουν με τα ξωτικά, τα κακομαθημένα μικροσκοπικά πλάσματα με τα μυτερά αφτιά. Είναι κάτοικοι των δασών και πολύ δημοφιλή, όπως το λέπρεκον της Ιρλανδίας, με μακριά δυνατή μύτη, μυτερή γενειάδα και μακριά μαλλιά. Είναι οι φύλακες των δοχείων με το χρυσάφι, τα οποία θάφτηκαν στην άκρη του ουράνιου τόξου. Eπίσης στην Ιρλανδία πιστεύουν σε μικροσκοπικούς τσαγκάρηδες που ζουν στο δάσος και φέρνουν τύχη στους ανθρώπους. Στη Σκοτία, υπάρχει η πίστη πως κάθε ξωτικό, διαλέγει ένα σπίτι το οποίο επισκέπτεται τη νύχτα και κάνει όλες τις δουλειές ζητώντας για αντάλλαγμα μονάχα ένα μπολ γάλα και ένα κομμάτι ψωμί.

Μέσα από την τριλογία του Τόλκιν «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», μαθαίνουμε για ένα άλλο είδος ξωτικών, που είναι τα ωραιότερα πλάσματα πάνω στη Μέση Γη, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο πνεύμα.

Ψηλά, λεπτά, λυγερόκορμα αλλά δυνατά και ανθεκτικά στα ακραία καιρικά φαινόμενα. Έχουν μακριά μαλλιά, ξανθά ή μαύρα ανάλογα με την φυλή στην οποία ανήκουν, μάτια διαπεραστικά και φωτεινά και κομψά, αν και κάπως «μυτερά» αυτιά (Ο Τόλκιν τα περιγράφει ως “leaf-like”, δηλαδή σε «σχήμα φύλλου»).

Οι αισθήσεις τους είναι ανεπτυγμένες πολύ περισσότερο από των ανθρώπων, ιδίως η όραση και η ακοή τους. Δεν έχουν ανάγκη από ύπνο, αλλά ξεκουράζουν το πνεύμα τους ονειροπολώντας. Πάνω απ’ όλα αγαπούν την φύση, όμως και το ενδιαφέρον τους για τη γνώση είναι αστείρευτη.Είναι από τη φύση τους ταγμένα στο καλό και μισούν κάθε μορφή κακού στο κόσμο.