ΑΡΘΡΑ
Μια πλούσια αρθογραφία, σχετικά με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τον εσωτερισμο, την επιστήμη και άλλα ένδιαφέροντα θέματα.
Ladyhawke

Η Μεταφυσική και ο Εσωτερισμός, έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε πάρα πολλές από τις εικαστικές τέχνες.

Η 7η τέχνη, ο κινηματογράφος, δεν θα μπορούσε να "μείνει απ’ έξω". Οι ταινίες που έχουν να κάνουν με τη μεταφυσική είναι πολλές και ιδιαίτερα αυτές που έχουν σαν κύριο θέμα τους τη μεταφυσική. Όμως υπάρχουν και ταινίες που η πλοκή τους, οι ήρωές τους κλπ, ενώ φαινομενικά δεν έχουν καμιά σχέση με το Μεταφυσικό ή Εσωτεριστικό Κόσμο, κατά βάθος αν τις μελετήσουμε προσεκτικά, θα μείνουμε κατάπληκτοι από τα μηνύματα που κρύβουν είτε ηθελημένα είτε αθέλητα και για να πω την αλήθεια, αυτό είναι και το σύνηθες.

ladyhawke flrΗ ταινία που θα κάνουμε μια μικρή αναφορά, ως "απόδειξη" της θέσης που εκφράζω, είναι μια πραγματικά πολύ τρυφερή ταινία, ένα παραμύθι… "Το Γεράκι και ο Λύκος"

Η ταινία αυτή προβλήθηκε πρώτη φορά το 1985. Πρωταγωνιστές η Michelle Pfeiffer (Isabeau d'Anjou) και ο Rutger Hauer (Captain Etienne Navarre).

Το θέμα της ταινίας έχει να κάνει με τον επίσκοπο της πόλης Acquila, όπου ζούσαν οι ήρωες του έργου. Ο επίσκοπος ερωτεύθηκε την Ιζαμπό, εκείνη με τη σειρά της ερωτεύτηκε τον Etienne τον οποίο και ΑΓΑΠΗΣΕ. Φυσικά ο ατρόμητος λοχαγός, δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από τον έρωτα της πανέμορφης Ιζαμπό κι έτσι κι αυτός ερωτεύθηκε και ΑΓΑΠΗΣΕ την ηρωίδα μας. Τότε ο κακός επίσκοπος τους έριξε μια βαριά κατάρα, κάνοντας χρήση της Μαγικής Τέχνης που κατείχε:

Την ημέρα η Ιζαμπό μεταμορφώνεται σε ΓΕΡΑΚΙ,
τη νύχτα ο Ετιεννέ μεταμορφώνεται σε ΛΥΚΟ.

Οι μόνες στιγμές που και οι δυο συναντιόνται με ανθρώπινες μορφές, είναι το ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ και η ΑΝΑΤΟΛΗ. Τελικά τα μάγια λύνονται και οι ήρωες του έργου, μπορούν επιτέλους να ζήσουν τον έρωτά τους, την ΤΕΛΕΙΑ (και ανιδιοτελή θα έλεγα) ΑΓΑΠΗ.

Αυτά είναι τα ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ στοιχεία της ταινίας. 'Όμως όταν τη δούμε με το "άλλο" μάτι, της ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ, επόμενο είναι να "βλέπουμε" και άλλα πράγματα…

Καταρχάς, οι ήρωες του έργου ΔΕΝ είναι ΜΟΝΟ οι ΔΥΟ πρωταγωνιστές αλλά είναι και ο μικρός κλεφτάκος, ο Φιλίπ Γκαστόν, που είναι ο πλέον σημαντικός για την εξέλιξη της ιστορίας…

Αυτοί οι 3 ήρωες δεν είναι άλλοι παρά:

ΛΥΚΟΣ = ΠΝΕΥΜΑ
ΓΕΡΑΚΙ = ΨΥΧΗ
ΚΛΕΦΤΑΚΟΣ = ΣΩΜΑ

Αυτοί οι τρείς συναποτελούν τον άνθρωπο ή την ανθρωπότητα αν θέλετε ακόμα καλύτερα...
- Ο κακός επίσκοπος δεν είναι άλλος από το κοσμικό κακό που φυσικά αυτό που "θέλει" δεν είναι άλλο από το να αποκτήσει την αγνή ψυχή, να τη σπιλώσει, να τη βρωμίσει με το μίασμα που κουβαλά...
-Ο μικρός "κλεφτάκος" στο έργο είναι φυλακισμένος μέσα σ’ έναν πύργο. Ο πύργος, ονομαζόταν Ακουίλα και από μόνο του το όνομα φανερώνει αρκετά…
Ακουίλα = Aqua + Iλά
«Aqua» στα Λατινικά σημαίνει «νερό» και το νερό στη μεταφυσική συμβολίζει την ύλη.
«Ιλά» είναι μια παράφραση της Ελληνικής λέξης «ύλη» που στην μεταφυσική δεν είναι «απλά» αυτό που εννοεί σήμερα η επιστήμη, αλλά κάτι πιο βαθύ…

Στο Θεοσοφικό Γλωσσάρι της Έλενας Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ, στο λήμμα «ύλη», βρίσκουμε τα εξής:
λη: αρχέγονο υλικό, εσωτερικά το ομοιογενές ίζημα του Χάους ή της Μεγάλης Αβύσσου. Η πρώτη αρχή από την οποία σχηματίστηκε το αντικειμενικό Σύμπαν.
Βλέπουμε λοιπόν από πού το έσκασε ο μικρός κλεφτάκος. Κατάφερε να ξεφύγει από την ύλη!
Ο Μεγάλος Αλχημιστής Παράκελσος, χρησιμοποιεί την λέξη «Ύλαστρος», για να προσδιορίσει τη μυστικιστική ιδέα του πρωταρχικού ανθρώπου, του Homo Maximus.
Δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η λέξη Ακουίλα, κρύβει μέσα της μια πολυσύνθετη και πολυδιάστατη έννοια, αυτή της φύσης, κόσμου, κ.λ.π., αλλά και του πρώτου ανθρώπου, του Υλικού Πρώτου Ανθρώπου ή ακόμα καλύτερα, της πρώτης ανθρωπότητας…
Να από πού το έσκασε ο μικρός μας ήρωας, ξέφυγε από τον πολύ τον κόσμο, από το σύνολο και μόλις έγινε αυτό, τότε είναι που «συνάντησε» την ψυχή του (γεράκι) και το πνεύμα του (λύκο).

Από τον πύργο της Ακουίλα, κανένας δεν μπορούσε να δραπετεύσει, αλλά αυτός χρησιμοποιώντας το μυαλό του κατάφερε να το κάνει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο λοχαγός τον πήρε βοηθό του, γιατί ήξερε να χρησιμοποιεί τον εγκέφαλό του.
Ο κλεφτάκος ο οποίος συμβολίζει το σώμα, αυτό που χρησιμοποιεί κατά κόρον στη πλοκή του έργου, είναι το μυαλό του. Αυτό μας το φανερώνει το όνομα του μικρού ήρωα, «Φίλιππος». Δηλαδή ο «Φίλος των ίππων», των αλόγων…
Α-λογα ήταν τα «πρώτα» όντα κατά μία εκδοχή της ανθρωπογένεσης, δηλαδή τα πρώτα όντα δεν είχαν λογική (Γένεσις 1&2&3 κεφάλαιο) και η λογική είναι εργαλείο του μυαλού!

nea acropoli ladyhawke

Αυτό το «μυαλό» είναι που τους βάζει σε μπελάδες συνέχεια αλλά μετά από τη συνεχή «εκπαίδευση» από την Ανώτερη Διάνοια, δηλαδή το πνεύμα (τον ήρωα λοχαγό) ο οποίος βοηθά στην ένωση-μέθεξη του πνεύματος και της ψυχής, δηλαδή του λοχαγού και της πανέμορφης κοπέλας...

Η μοναδικές στιγμές που πραγματικά ήταν η αιωνιότητα για τους ερωτευμένους ήρωες μας και μπορούσαν να είναι μαζί με την πραγματική τους μορφή, ήταν το ηλιοβασίλεμα και το χάραμα...
Αλληγορικά εδώ το ανθρώπινο σώμα που έπαιρναν στην πλοκή του έργου, συμβολίζει τα θεία σώματα τους, δηλαδή το πνευματικό και το ψυχικό και όχι το σαρκικό.

Ο συμβολισμός της στιγμής που ενώνονταν (ηλιοβασίλεμα και χάραμα), είναι κι αυτός μεγάλος!
Αν στρέψουμε το βλέμμα στον ουρανό κατά τη διάρκεια που ο Ήλιος δίνει τη θέση του στο βασίλειο της Νύχτας, τότε θα δούμε ότι στη δύση έχει ήδη εμφανιστεί ο Πλανήτης Αφροδίτη.
'Όμως και το πρωί, πριν ακόμα ανατείλει ο Ήλιος, ο ίδιος πλανήτης, η Αφροδίτη, είναι που κάνει τη εμφάνιση του....
Ο πλανήτης αυτός είναι ο Εωσφόρος, ο Lusifer, ο Φέρων το Φως!!!
Γι αυτόν, τον εντελώς παρεξηγημένο πλανήτη, το «τελευταίο» βιβλίο της Αγίας Γραφής, η Αποκάλυψη του Ιωάννου, λέει τα εξής σημαντικά για τον Ιησού Χριστό:
 «...Εγώ, ο Ιησούς έπεμψα τον άγγελόν μου να
μαρτυρήση εις εσάς ταύτα εις τας εκκλησίας μου.
Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ,
Ο αστήρ ο λαμπρός και Ορθρινός...».

Αποκάλυψη ΚΒ 16

Μάλιστα, εδώ είμαστε...
Να γιατί η «κατάρα» του κοσμικού κακού εκείνη την ώρα δεν έπιανε. (Παράδοξα όλα αυτά, ε; μάλλον όχι).

Όμως υπάρχει αρκετός συμβολισμός και στα ζώα, στα οποία μεταμορφώνονταν οι «καταραμένοι»…
Σίγουρα κάθε ένα από αυτά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και μια ξεχωριστή θέση στη κουλτούρα κάθε λαού. Αλλά ας δούμε την ερμηνεία των ζώων αυτών, υπό το πρίσμα του Εσωτερισμού.

Το γεράκι, στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, είναι αυτό που συμβολίζει την ψυχή. Ο ιερογραμματέας, ανάλογα με την στάση που το σχεδίαζε-σκάλιζε, του έδινε και κάποιο «άλλο» νόημα...
Όταν λοιπόν το σχεδίαζε ξαπλωμένο σα νεκρό, συμβόλιζε τη διέλευση από τη μία ζωή στην άλλη, από τη μία κατάσταση στην άλλη.
Θυμηθείτε, όσοι φίλοι έχετε δει το έργο, ότι όταν το γεράκι άλλαζε μορφή, από γεράκι σε άνθρωπο, αυτό κείτονταν σα νεκρό.

Όταν ο ιερογραμματέας το σχεδίαζε με τα φτερά του ανοιχτά, συμβόλιζε ότι ο «νεκρός ανασταίνεται» ότι δηλαδή επιτέλους είχε την αντίληψη της ψυχής του, δηλαδή της ουσίας του....
-Στην Ελληνορωμαϊκή «κουλτούρα» συμβόλιζε τον «ταχύτατο αγγελιοφόρο του Απόλλωνα».
-Στους Αζτέκους επίσης συμβόλιζε τον «αγγελιοφόρο των Θεών».
-Στους Αιγυπτίους (μαζί με τον Αετό) συμβόλιζε το πνεύμα, την ψυχή, την έμπνευση. Γερακόμορφοι ήταν πολλοί Θεοί στην Αίγυπτο, όπως ο 'Ωρος, ο Σόκαρις, αλλά και άλλοι πολλοί...
-Στους Ινδουιστές το γεράκι συμβόλιζε την «κάθοδο» του Σόμα από τον ουρανό...
Αυτά τα «ολίγα» για το γεράκι...

Τώρα το έτερο συμβολικό ζώο, ο λύκος, που κατά έναν «παράξενο» τρόπο και αυτός έχει να κάνει με το φως...
Στην αρχαία ελληνική γλώσσα έχουμε τη λέξη Λυκάβας εκ του: Λύκη + βαίνω που σημαίνει «η οδός του φωτός», η τροχιά του Ηλίου, το έτος.
Η λέξη Λύκη σημαίνει το ΦΩΣ και από αυτή τη λέξη προέρχονται οι λέξεις: Λυκόφως, Λύχνος, Λευκός.
Η λέξη «λύκος» ίσως να προέρχεται εκ του «λευκός» (Λεύκος) και το λευκό ως γνωστόν είναι το μοναδικό χρώμα (αν μπορώ να το πω έτσι)...
Και επειδή το λευκό είναι η «αντίθεση» ή το ζευγάρι θα έλεγα καλύτερα του μαύρου,
κι επειδή το μαύρο έχει να κάνει με τη νύχτα,
κι επειδή η νύχτα είναι η απουσία του φωτός,
άρα...
Το φως είναι το λευκό κι έτσι, κατά τη γνώμη μου πάντα, έχουμε αυτή την περίεργη σχέση του φωτός με τον λ(ε)ύκο...

Αλλά ίσως αυτό «μπορεί» να μην φτάνει ως επιχειρηματολογία, ας το προχωρήσουμε λίγο ακόμα...
Ανέφερα τη λέξη Λύκη. Ένα παράγωγό της είναι και η προσωνυμία του Θεού του ΦΩΤΟΣ Απόλλωνα, «Λυκηγενής»", ο γεννηθείς Απόλλων στη Λυκία.
Ο Θεός του φωτός Απόλλωνας καλείται και Λύκειος.
Λύκειο όμως ΗΤΑΝ και το Γυμνάσιο που βρισκόταν ανατολικά των Αθηνών και που έλαβε το όνομά του από τον παραπλήσιο ναό του Λύκειου Απόλλωνα...
-Να προσθέσω τώρα ότι στην Αρκαδία υπάρχει όρος με το όνομα Λύκαιον ή Λυκαίον και ότι Λυκαίο έλεγαν τον Δία της Αρκαδίας;
-Να πω ότι προς τιμή του Λύκαιου Διός, τελούταν γιορτές οι οποίες έφτασαν μέχρι τη Ρώμη με το όνομα Λουπερκάλια (Loupercalia);

Φυσικά και στη Μυθολογία μας έχουμε «Λύκους»...
-Ο γιος του Προμηθέως και της Πλειάδος Κελαινούς (η σκοτεινή) ήταν ο Λύκος. "Παράξενο" πάντως, ο Φέρων το φως στους ανθρώπους Προμηθέας, να παντρεύεται τη Σκοτεινή και από την ένωση αυτών των δύο αντιθέτων ή ορθότερα αυτού του ζεύγους, αποτέλεσμα να είναι ο λύκος!
-Επίσης  λύκο έχουμε ένα γιο του Αιγύπτου, σύζυγο (πάλι ζευγάρι) της Δαναΐδος Αγαύης, η οποία Αγαύη είναι η Αυγή αναγραμματισμένη!

Το νεογνό του Λύκου λέγεται Λυκόπουλο που στην αρχαία Ελληνική (αν δε κάνω λάθος) λέγεται «Λυκιδεύς».
Λυκιδεύς όμως αποκαλείται και το ανήλικο τέκνο του Μυημένου στον Τεκτονισμό. Λυκιδεύς σημαίνει «το τέκνο του φέροντα το φως, του πεφωτισμένου, εκείνου που έχει δει το φως της μυήσεως».
-Στους Αιγυπτίους ο Λύκος ήταν το σύμβολο του Θεού Ρά, του Θεού 'Ηλιου...
-Στην Αλχημεία ο Λύκος μαζί με το Σκύλο, είναι η δυαδική φύση του Ερμή, του Φιλοσοφικού Υδραργύρου...
-Στους Σκανδιναβούς ο Οντίν καβαλά ένα Λύκο...
Αυτά τα επίσης «ολίγα» και για το έτερο ζώο της ταινίας «Το Γεράκι και ο Λύκος».

Παρατηρώντας καλά τα όσα παρέθεσα, θα διαπιστώσουμε ότι τελικά όντως το Γεράκι συμβολίζει την ψυχή και ο Λύκος το πνεύμα που μαζί με το μικρό κλεφτάκο της ταινίας συναποτελούν και οι τρεις μαζί τον άνθρωπο…
Τελικά αξίζει όταν βλέπουμε μια ταινία, να εμβαθύνουμε όσο μπορούμε στα νοήματα που θέλει να μας δώσει ο σεναριογράφος, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα, γιατί η αλήθεια είναι εκεί «έξω» και περιμένει να την ανακαλύψουμε.

 

ΠΗΓΗ: esoterica.gr