Ο μύθος λέει ότι κάποτε ο θεός Ερμής είδε δυο φίδια που πάλευαν άγρια μεταξύ τους. Δεν μπορούσε απλά να παρακολουθεί τον τσακωμό και  με το ραβδί του, τα χώρισε. Έτσι ήρθε η ειρήνη και η ομόνοια ανάμεσα τους. Από τότε το ραβδί με τα δυο φίδια, στολισμένο και με τις φτερούγες του «φτεροπόδαρου» θεού Ερμή, έγινε σύμβολο της ομόνοιας και της καταπαύσεως της διχόνοιας. 

Στην ελληνική μυθολογία το κηρύκειο (κηρύκειον) ήταν το κύριο έμβλημα του θεού Ερμή. 

Αποτελείται από μία λεπτή ράβδο από ξύλο δάφνης ή ελιάς, γύρω από την οποία είναι τυλιγμένα δύο φίδια που τα κεφάλια τους συναντώνται αντικριστά. Πάνω από τα κεφάλια των φιδιών, στην κορυφή της ράβδου, υπάρχουν δύο φτερούγες (Αυτή η μορφή είναι νεότερη). 

Τα φτερά συμβολίζουν την υπέρβαση, τον αέρα.

Τα δύο φίδια είναι το σύμβολο της δυαδικότητας, τα δύο αντίθετα που τελικά ενώνονται.  Αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις της δέσμευσης και της λύτρωσης, του καλού και του κακού, της φωτιάς και του νερού, της ανόδου και της καθόδου, του αρσενικού και του θηλυκού, είναι ισορροπία και γονιμότητα. Είναι η σύνθεση των αντιθέτων και η υπερβατική λειτουργία ανάμεσα στον άνθρωπο και στο θείο.

Η ράβδος είναι το σύμβολο του άξονα του κόσμου (axis mundi), που σαν γέφυρα που ενώνει τον ουρανό με τη γη, το  πάνω με το κάτω. Είναι ο δρόμος τον οποίο διασχίζουν οι αγγελιαφόροι, μεταφέροντας τα μηνύματα των θεών προς τους ανθρώπους.

Το κηρύκειο το κρατούν οι αγγελιαφόροι σαν σύμβολο ειρήνης και προστασίας. Αργότερα έγινε σύμβολο του εμπορίου εξαιτίας του Ερμή που εκτός από αγγελιαφόρος των θεών ήταν και προστάτης του εμπορίου.

Τα νεώτερα χρόνια παραλείφθηκαν οι φτερούγες και προστέθηκε ένας σταυρός στο κάτω μέρος του κύκλου  και έτσι προέκυψε το αστρονομικό και αστρολογικό σύμβολο για τον πλανήτη Ερμή.

Στην Αλχημεία το κηρύκειο είναι το αρσενικό θείο και ο θηλυκός υδράργυρος, η δύναμη της μεταμόρφωσης, ύπνος και αφύπνισης.

Η πρωταρχική καταγωγή του συμβόλου είναι ίσως Μεσοποταμιακή, όπως μαρτυρείται από την απεικόνιση στο αγγείο του Γκουντέα από το Λαγκάς. Αυτό το αγγείο από πράσινο στεατίτη χρονολογείται από το 2144-2124 π.Χ. και αναπαριστά τον οφιόμορφο θεό Νινγκισντίζα, αγγελιαφόρο της θεάς Ιστάρ.

Το κηρύκειο συναντάμε επίσης στην Αίγυπτο, να το κρατά ο θεός Θωτ, στην Μεσοποταμία να το κρατά η Ιστάρ, το συναντάμε και στην Ινδία.

Τη μορφή του κηρύκειου την βλέπουμε να αναπαράγεται με ένα ιδιαίτερο τρόπο μέσα στον άνθρωπο. Ο τρόπος να αναπαραστηθούν τα κέντρα ενέργειας ή τσάκρα του ανθρώπου , οι δυνάμεις που μέσα μας συγκρούονται και εναρμονίζονται, μας το θυμίζουν πολύ

Τσάκρα στα σανσκριτικά σημαίνει τροχός. Σύμφωνα με τον ινδουιστικό μυστικισμό πρόκειται για ψυχικά κέντρα ενέργειας που βρίσκονται στο σώμα του ανθρώπου και διαμέσου αυτών ρέει η ενέργεια. Η ποιότητα της ενέργειας επηρεάζει θετικά ή αρνητικά τη λειτουργία των τσάκρας. 

Αλλά και ο τρόπος που το DNA μας απεικονίζεται είναι παρόμοιος.

Είναι άραγε, τυχαίο;