Ένα από τα σπουδαιότερα όπλα, με τα οποία παίζει η Μάγια, είναι οι καθρέφτες της, που τους τοποθετεί στη μέση του δρόμου μεταξύ του ανώτερου κόσμου του πνεύματος και του πυκνού κόσμου της ύλης.

Αυτοί οι καθρέφτες έχουν την ιδιαιτερότητα να πολλαπλασιάζουν την πνευματική Ενότητα με τρόπο ώστε, όταν οι εικόνες φτάνουν κάτω, αυτό που ήταν στην αρχή ένα μόνο πράγμα έχει μετασχηματιστεί σε μια άπειρη πολλαπλότητα, σε χιλιάδες ελκυστικά στοιχεία, που είναι ικανά να παγιδεύσουν τους ανθρώπους.

Όμως πίσω από τους καθρέφτες, πίσω από το παιχνίδι των φώτων, υπάρχει πάντα η Ενότητα. Ενόσω η ύλη διαιρεί, το πνεύμα ενώνει. Η Μάγια, που δρα πάνω στην ύλη, είναι η διαιρεμένη αντανάκλαση της πνευματικής Ενότητας. Μόνο η ανθρώπινη συνείδηση είναι ικανή να πραγματοποιήσει το ταξίδι μέσα στα πολλαπλά πράγματα και στην Ενότητα. Αυτή ανεβαίνει και κατεβαίνει, κατεβαίνει και ανεβαίνει, αποκαθιστώντας την επαφή με το ένα και το άλλο άκρο της εκδήλωσης. Όταν κατεβαίνει, συναντάει τη Μάγια και το βασίλειό της με τις αντανακλάσεις, που είναι αποτέλεσμα της διαίρεσης του φωτός. Τότε διαιρείται και η συνείδηση παίζοντας πως τάχα αναγνωρίζει τα διάφορα αντικείμενα, προσπαθώντας να σκεφτεί πάνω σ' αυτά και να τα συσχετίσει μεταξύ τους αναζητώντας τον τρόπο με τον οποίο θα εξυπηρετηθεί απ' αυτά και θα βρει σ' αυτά ένα νόημα με σύστημα αναφοράς το ίδιο το πρόσωπο. Όμως όταν η συνείδηση ανεβαίνει, τότε συναντάει το θαύμα της Μάγια που έχει αφομοιώσει, όπως κι Αυτή, στην ίδια Ενότητα που μας ορίζει όλους μας, εκεί όπου η εμπειρία έχει πια συμπληρωθεί, εκεί όπου η Μοναδική Ουσία είναι η μόνη πραγματικότητα. Η ανώτερη συνείδηση, αυτή που ανεβαίνει, είναι αυτή που επιτρέπει την Κοσμοθεώρηση. 

Όλα τα πράγματα ολοκληρώνουν ένα σύνολο, μια Ενότητα. Όλα τα πράγματα χάνουν τη μικρή ιδιαίτερη αξία τους, για να μεγαλώσουν παίρνοντας τη γενική αξία αυτής της κοσμικής Ενότητας. Από την άλλη πλευρά, και σε αντίθεση μ' αυτήν τη συνείδηση, η άλλη που πέφτει στην ύλη ενδίδει στη χωριστικότητα κι αυτό είναι ένα επικίνδυνο κακό, που επιδρά σε όλες τις εκφράσεις. Χωρίζονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, αντιπαρατίθενται, παλεύουν. Αλλοιώνονται όλες οι ενώσεις κι έτσι  αντιπαρατίθενται οι διαφορετικές θρησκείες, οι διαφορετικοί λαοί. Δημιουργούνται πολιτικά κόμματα, σωματεία και σύνδεσμοι, που έχουν ως βασικό σκοπό να πολεμήσουν τους άλλους του ίδιου είδους. Και στο αποκορύφωμα της χωριστικότητας φτάνουμε στην αντιπαράθεση που εκδηλώνεται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο όταν τα δύο του εγώ, το ανώτερο και το κατώτερο, χάνουν κάθε ικανότητα συνύπαρξης και μπαίνουν σε πόλεμο. 

Η χωριστικότητα λοιπόν είναι κακό που προέρχεται από την ύλη. Αν ενδώσουμε και πέσει η συνείδησή μας μπροστά σ' αυτήν, όλα τα ζωντανά όντα θα παραμείνουν διαζευγμένα μπροστά στα μάτια μας και δεν θα βρίσκουμε καμιά σχέση που να μπορεί να τους παράσχει μια ουσιώδη σύνδεση. Η Ενότητα είναι χαρακτηριστικό του πνεύματος. Αν η συνείδηση ανυψωθεί μέχρι αυτό το επίπεδο, ο άνθρωπος θα συναντήσει τη ρίζα του, το λόγο του Είναι του κι έτσι θ' ανακαλύψει αμέσως την ίδια ρίζα σε όλα τα πράγματα και θα του εμφανιστούν καθαρά οι ουσιώδεις σχέσεις μεταξύ των μεν και των δε. Όλα εξαρτώνται λοιπόν από τη συνείδησή μας και από το πώς τοποθετείται σε σχέση με τους πολλαπλασιαστικούς καθρέφτες. 

Όμως η Μάγια παίζει επίσης με τη συνείδηση και την υποχρεώνει να ταλαντεύεται μεταξύ των πάνω και των κάτω. Και σ' αυτήν την περίπτωση δεν εξυπηρετεί να ξεχάσουμε ότι είναι πάντα πιο εύκολο να κατέβουμε από το ν’ ανέβουμε. Γι' αυτό ζούμε μέσα στην πολλαπλότητα, γιατί σχεδόν πάντα βρίσκεται η συνείδησή μας πεσμένη κάτω, μαζί με τη Μάγια και τα παιχνίδια της. Οι στιγμές της συνειδητοποίησης της ενότητας με το πνεύμα είναι σποραδικές. Θα χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα του σφαιρικού σώματος που πέφτει σε μια χαράδρα: η ταχύτητα πτώσης προς το βάθος συντελεί ώστε, όταν το σώμα φτάσει κάτω, να έχει κάποια ώθηση με την οποία τείνει να ανέβει. 

Όμως η συνείδηση δεν έχει στοιχεία για να "σταθεροποιηθεί" κατά την άνοδό της κι έτσι η Μάγια την τραβάει προς τα κάτω. Το καθήκον μας λοιπόν είναι να δημιουργήσουμε μια ανώτερη εστία για τη συνείδηση, μια θέση στο υψηλότερο σημείο των δυνατοτήτων της, για να μην ξαναπέσει τόσο εύκολα. Πρόκειται για την αποκατάσταση ενός ισχυρού ιμάντα στο σημείο Ενότητάς μας, ενός Φωτός που να περιέχει όλες τις ακτίνες ενός κέντρου, στο οποίο συγκλίνουν όλες οι κατευθύνσεις. Θα πρέπει να σταθεροποιηθούμε εκεί με μια νέα δύναμη βαρύτητας προς τα πάνω -αυτήν του πνεύματος- μια δύναμη μεγαλύτερη από τη δύναμη που ασκεί η Μάγια πάνω στον κόσμο. Αν μαθαίνουμε να παίζουμε κάτω, αν ακολουθούμε κάποιους κανόνες και μια τάξη για να εξελιχθούμε μεταξύ των πολλών πραγμάτων, γιατί να μην προσπαθήσουμε να φτάσουμε σ' ένα νέο στάδιο, όπου τα επιμέρους συμφέροντα θα συγχωνεύονται σ' ένα ανώτερο παιχνίδι, που θα ενώνει ξανά όλα τα πράγματα με την ίδια σημασία; Επίσης η Μάγια, αν και δεν μας το λέει, έχει κι αυτή το ίδιο καθήκον, γιατί το τέλος της είναι το σημείο ένωσής της μ' εμάς.

Από το βιβλίο "Παιχνίδια στον Καθρέπτη"