Ο συμβολισμός
Αφροδίτη
Στο χριστιανικό κλειδί ερμηνείας, η γέννηση της Αφροδίτης από τη θάλασσα αναλογεί με αυτήν της ανθρώπινης ψυχής, που γεννιέται από τα ιερά νερά της βάπτισης.
Η γύμνια της θεάς υποδηλώνει αγνότητα, απλότητα, την ομορφιά χωρίς φτιασίδια της ψυχής.
Είναι επίσης μια εικόνα της δημιουργίας του κόσμου, την οποία ο Πίκο ντελλα Μιράντολα ερμηνεύει λέγοντας ότι η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον ευνουχισμό του Ουρανού, ο οποίος μεταβίβασε στην ύλη το σπέρμα των ιδανικών μορφών. Είναι επομένως ο καρπός της ένωσης του πνεύματος με την ύλη στο κοσμικό επίπεδο. Ο Ζέφυρος είναι λοιπόν το πνεύμα που φυσάει πάνω στα νερά, όπως το πνεύμα του θεού στη Γένεση και για να γίνει κατανοητό ότι ο ουρανός γονιμοποίησε τη θάλασσα, μια μυστικιστική βροχή από ρόδα ξεπροβάλλει από την πνοή του θεού του ανέμου.
Οι Νεοπλατωνικοί διέκριναν δύο Αφροδίτες, «έντιμες και άξιες για να επιδοκιμάζονται, επειδή η καθεμιά ακολουθεί μια θεϊκή εικόνα».
Η πρώτη υποκινεί προς την προσήλωση (ουράνια αγάπη) και η δεύτερη στη γέννηση (γήινη αγάπη). Ο Καβαλκάντι περιγράφει στο Συμπόσιο: «Η πρώτη Αφροδίτη, αυτή του πνεύματος, γεννήθηκε κατά κάποιο τρόπο χωρίς μητέρα, από τον Ουρανό, επειδή μητέρα σημαίνει ύλη για τη φυσική φιλοσοφία. Η δεύτερη Αφροδίτη, που είναι μέσα στην ψυχή του κόσμου, γεννήθηκε από τον Δία και τη Διώνη. Η μία είναι η διάνοια, τοποθετημένη μέσα στο αγγελικό πνεύμα, η άλλη είναι η γενεσιουργός δύναμη που αποδίδεται στην ψυχή του κόσμου».
Ο Ζέφυρος
Ο θεός του ανέμου Ζέφυρος κρατάει στα χέρια του τη γλυκιά Αύρα.
Ο Ζέφυρος είναι η αναπαράσταση του Πνεύματος, που εμφυσά τη ζωτική και πνευματική πνοή.
Σύμφωνα με τη βιβλική εικόνα, είναι το πνεύμα που φυσάει πάνω στα πρωταρχικά νερά. Είναι επομένως η θεϊκή πνοή που προΐσταται της ενσάρκωσης της ψυχής.
Η σκηνή αντιπροσωπεύει τη γέννηση της ανθρώπινης ψυχής, που εμφανίζεται στον κόσμο περιβαλλόμενη από τα τέσσερα στοιχεία.
Ο αέρας, το νερό και η γη χωρίζουν τον πίνακα σε τρία μέρη ενώ η φωτιά αντιπροσωπεύεται από το γλυκό φως με το οποίο είναι λουσμένη η σκηνή. Ο Μποττιτσέλλι συμβόλισε μ΄ αυτό τον τρόπο τη θεία γνώση και το φως που αυτή απελευθερώνει από το γλυκό φέγγος της αυγής.
Ακόμη βαθύτερα, ο πίνακας καθρεφτίζει την ανθρώπινη κατάσταση στην τριπλή μορφή της: πνεύμα (Ζέφυρος), ψυχή (Αφροδίτη) και σώμα (Ώρα της Άνοιξης). Η Αφροδίτη, σύμβολο της ανθρώπινης ψυχής, είναι ο κεντρικός άξονας, που εμψυχώνεται από μια διπλή κίνηση, σεμνή και αισθησιακή, που διευκρινίζει το διπλό της πρόσωπο, της γήινης και της ουράνιας αγάπης.
Ο πίνακας δείχνει την αρμονία των αντιθέτων, της οποίας προΐσταται η Αφροδίτη, τονίζοντας έτσι ότι η ψυχή είναι το σταυροδρόμι όπου τα αντίθετα μπορούν να συναντηθούν: το ζευγάρι των θεών του ανέμου, τα ρόδα που δημιουργήθηκαν από τη γόνιμη πνοή τους και αντανακλώνται στα λουλουδιστά ρούχα, δείχνουν αυτή τη δύναμη συνάντησης ανάμεσα στον ουρανό και τη γη.