Η κοινωνία των Δρυϊδών αποτελεί μέρος της πνευματικής κάστας των Αρχαίων Κελτών που περιλαμβάνει επίσης τους «Βάρδους - Ποιητές» και τους «Νομικούς - Νομοθέτες». Οι άλλες δύο κάστες της κελτικής κοινωνίας, που τοποθετείται χρονικά στην 1η χιλιετία π.Χ., είναι η αριστοκρατία των Πολεμιστών και ο υπόλοιπος απλός λαός. Διακρίνουμε τους Κέλτες και επομένως τους Δρυίδες, των βρετανικών νησιών και κυρίως της Ιρλανδίας και αυτούς της «πέραν των Άλπεων» Γαλατίας (Δυτ. Ευρώπη ως τις Άλπεις).

Πηγές

Ελάχιστες ιστορικές πηγές υπάρχουν απ' όπου θα μπορούσαμε να αντλήσουμε στοιχεία για τους Κέλτες και, συνεπώς, την ιδιαίτερη τάξη των Δρυϊδών και απ' αυτές η εγκυρότερη φαίνεται να είναι τα έργα του Ιουλίου Καίσαρα και του ιστορικού Τάκιτου. Γενικότερα, Ρωμαίοι και Έλληνες ιστορικοί άφησαν κάποια στοιχεία που χάνουν όμως την αξία τους μέσα στην περιφρονητική, επικριτική και καθόλου φιλική διάθεση και στάση των παραπάνω απέναντι στους Κέλτες.

Ονομασία

Η λέξη «Druid» (= δρυΐδης) προέρχεται από τα «dru» και «vid» που σημαίνουν αυτόν που βλέπει καλά, τον οξυδερκή ή μεταφορικά τον μάγο. Κατά την Ιρλανδική παράδοση «druid» σημαίνει μάγος. Πιθανώς εσφαλμένα ως τώρα η προέλευση της λέξης «χρεωνόταν» στο ελληνικό «δρυς» που σημαίνει την βελανιδιά, ένα δέντρο με ξεχωριστή, κατά τ' άλλα, σημασία για τους Δρυίδες.

Ρόλος

Οι Δρυίδες ήταν τα πλέον μορφωμένα άτομα της κέλτικης κοινωνίας. Ο κύριος ρόλος τους ήταν αυτός του ιερέα, του θρησκευτικού λειτουργού που κατείχε τις θεολογικές γνώσεις και εκτελούσε τις θρησκευτικές τελετές. Το πλήθος όμως και η ποικιλία των γνώσεων τους προσέδιδαν στους Δρυίδες και άλλες λειτουργίες όπως του μάγου, του θεραπευτή, του ιστορικού, του μαθηματικού, του αστρολόγου, του αστρονόμου, του φιλοσόφου, του βασιλικού συμβούλου ή ακόμα και του δικαστή. Η τελευταία αυτή ιδιότητά τους αφορούσε συγχρόνως σε υποθέσεις ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου και η εκτίμηση στο πρόσωπο και την κρίση του δρυίδη ήταν, μάλιστα, τόση ώστε η όποια απόφασή του ήταν «νόμος» και η άρνηση της εφαρμογής της από οποιονδήποτε μπορούσε να καταλήξει στον αφορισμό και την εξορία του, τη σοβαρότερη ποινή κατά τα κέλτικα δεδομένα.

Η ιδιότητα του δρυΐδη δεν ήταν κληρονομικό προνόμιο. Πλήθος νέοι μαθήτευαν πλάι στους Δρυΐδες, λίγοι ήταν όμως αυτοί που μετά από πολυετή εκπαίδευση - μπορούσε να ξεπεράσει τα 20 χρόνια - και την τελική κρίση των Δρυΐδων αποκτούσαν οι ίδιοι τον τίτλο. Η εκπαίδευσή τους περιλάμβανε την απόκτηση πλήθους και ποικίλων γνώσεων καθώς και την εξάσκησή τους σε θέματα μυστικισμού. Οι ίδιοι οι Δρυΐδες κατείχαν βαθιές γνώσεις Εσωτερισμού που δεν κοινοποιούσαν ωστόσο στον απλό κέλτικο λαό.

Υπήρχαν και γυναίκες δρυΐδες, οι «δρυϊδίδες» (druidess/ess). Οι Δρυίδες ήταν απαλλαγμένοι από φόρους και στρατιωτικές υποχρεώσεις. Η γραφή ήταν για αυτούς απαγορευμένη για την ασφάλεια των γνώσεων που κατείχαν και η παράδοση της σοφίας τους ήταν μόνο προφορική. Είναι ο κύριος λόγος της μεγάλης έλλειψης ιστορικών στοιχείων για την κοινωνία τους.

«Δρυϊδισμός»

Βασικά σημεία της θεωρίας του Δρυϊδισμού ήταν η αθανασία της ψυχής, η μετενσάρκωση και η μετεμψύχωση. Η πίστη ότι μετά το φυσικό θάνατο (θάνατος του σώματος) η ανθρώπινη ψυχή εξακολουθεί να υπάρχει ως ξεχωριστή οντότητα συνεπαγότανμεγάλη αγάπη για τις Αρετές, αφοβία μπροστά στο θάνατο, γενναιότητα στις πολεμικές μάχες, ακόμα όμως και κάποια επιρρέπεια στην αυτοκτονία.

Η ψυχή ωστόσο μετά από ένα φυσικό θάνατο θα έχει την ευκαιρία - ίσως την αναγκαιότητα - να επανέλθει στο φυσικό υλικό κόσμο σε νέο σώμα, ώστε να εμπλουτιστεί με νέες εμπειρίες και, έτσι, να εξελιχθεί (θεωρία της μετενσάρκωσης). Κάποιες φορές μάλιστα μπορεί να εισέλθει σε σώμα ζώου κυρίως σαν αποτέλεσμα μιας όχι και τόσο συνετής ζωής (θεωρία της μετεμψύχωσης). Μεγάλη σημασία είχε λοιπόν στη δρυϊδική φιλοσοφία η ελεύθερη βούληση του ατόμου και η δυνατότητα επιλογής του για ορθές ή όχι πράξεις στη ζωή του.

Ο αριθμός 3 είχε ιερή σημασία για τους Δρυΐδες. Από μια πρωταρχική τριάδα θεών πλάστηκε ο κόσμος και προήλθαν όλες οι υπόλοιπες θεότητες (πολυθεϊσμός), τρεις είναι οι Κύκλοι της Ζωής, τρεις οι κόσμοι του ανθρώπου (σώμα - ψυχή - πνεύμα), με βάση το 3 είναι φτιαγμένα τα ρητά σοφίας που περιγράφουν την δρυιδική πίστη (Τριάδες).

Οι Δρυΐδες συγκεντρώνονταν σε φυσικές περιοχές, δάση και ξέφωτα για τις θρησκευτικές τους τελετές, μακριά από τα μάτια του απλού κόσμου. Εκεί πιθανότητα λάμβαναν μέρος ανθρωποθυσίες με εξιλαστήριο ή μαντικό χαρακτήρα. (Η πίστη στην αθανασία της ψυχής καθιστούσε ένα κατεστημένο ανθρωποθυσιών όχι τόσο παράλογο ή βίαιο που ίσως φανεί σήμερα). Στις συνευρέσεις τους έπαιρναν κυκλικό σχηματισμό και ονομάτιζαν την περιοχή με κάποια προστατευτική για αυτή θεότητα. Την έννοια του ναού αντικαθιστούσαν μεγάλοι ογκόλιθοι συμβολικής και ιερής σημασίας, τα μενίρ και σχηματισμοί θρησκευτικών μνημείων από πολλά μενίρ μαζί, τα ντολμέν.

Στο Δρυϊδισμό συναντούμε αρκετά σύμβολα. Το γκυ, φυτό με μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες που παρασιτεί στους κορμούς της βελανιδιάς, το τετράφυλλο τριφύλλι, σύμβολο μεγάλης καλοτυχίας, το σταυρό, θρησκευτικό σύμβολο, τον αετό, σύμβολο του υπέρτατου Θεού, το πράσινο χρώμα, σύμβολο της ελπίδας, το σκοτάδι, σύμβολο άγνοιας, το φως, σύμβολο της γνώσης, την Πεντάλφα, σύμβολο κάποιας θεότητας και άλλα πολλά.

«Τι απέγινε;»

Στα χρόνια του Καίσαρα Αυγούστου απαγορεύτηκε ο Δρυϊδισμός και επί Καίσαρα Κλαυδίου οι Δρυΐδες υπέστησαν επίμονους διωγμούς. Τα παραπάνω μαζί με την εξάπλωση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη συντέλεσαν στην εξαφάνιση σίγα - σιγά της κοινωνίας των Δρυΐδων όχι όμως και της πάνσοφης Δρυιδικής διδασκαλίας.Πραγματικά, η σοφία των Δρυΐδων αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους κρίκους της Δυτικής Εσωτερικής Παράδοσης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Π. Δρανδάκης

-Πάπυρος Larousse Britannica, τόμος 33

-Παγκόσμια Ιστορία Εκδοτική Αθηνών

-Μύθοι των Κελτών, εκδ. Παπαδήμα

-Εγκυκλοπαίδεια Υδρία, τόμος 33

-Παγκόσμια Μυθολογία Felix Guirand, εκδ. οίκος Βίβλος

-Περιοδικό Ιστορία

-Περιοδικά Asterix

-Τα Κέλτικα Μυστήρια, Τζών Σάρκεϋ, εκδ. Πύρινος κόσμος