Μια συγκριτική μελέτη της δομής των μύθων

Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι ένα χαρακτηριστικό αποκλειστικά του ανθρώπινου όντος. Τα ζώα αισθάνονται, συγκινούνται, σκέφτονται, επικοινωνούν και χρησιμοποιούν κώδικες γλώσσας. Σ’ αυτούς τους τομείς, οι διαφορές με τον άνθρωπο είναι απλώς ποσοτικές. Το θρησκευτικό συναίσθημα, όμως, λείπει από τα ζώα και θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί στοιχείο ποιοτικής διαφοράς ανάμεσα στο ζώο και στον άνθρωπο, μαζί με την ικανότητα του γέλιου. Η Θρησκευτική ικανότητα βασίζεται σε μία καθαρά εσωτερική και πνευματική στάση του ανθρώπου προς το Άπειρο, το Αιώνιο. Η πρώτη σχεδόν εκδήλωση αυτής της τάσης είναι η ταφή των νεκρών που υποδηλώνει την πίστη σε μια μεταθανάτια ζωή και στην αιωνιότητα του εσωτερικού Είναι του ανθρώπου. 

Η δομή και η λειτουργία του θρησκευτικού φαινομένου βασίζεται στην έννοια του Μύθου, καθώς και στην τέλεση Ιεροτελεστιών και στη θέσπιση της Μύησης. Ωστόσο οι δύο τελευταίες, χωρίς την ύπαρξη του μυθικού και μαγικού στοιχείου, δεν αποτελούν από μόνες τους κύριο γνώρισμα του θρησκευτικού στοιχείου. Σε μερικές κοινωνίες ζώων, γίνονται τελετές γαμήλιου και νεκρικού ακόμα τύπου και μυήσεις μεταβίβασης εμπειριών, έστω σε πρωτόγονο βαθμό, όπως στους πιθήκους και σε άλλα ανώτερα θηλαστικά. Επίσης στην ανθρώπινη κοινωνία γίνονται τελετές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, όπως η τελετή της απονομής πτυχίων, καθώς και μυήσεις (με την καθαρά εξωτερική έννοια της εκμάθησης μιας τέχνης) στον επαγγελματικό τομέα. Μόνο με την ύπαρξη και την υποταγή στο Μύθο αποκτούν όλα αυτά θρησκευτικό και πνευματικό περιεχόμενο και ουσία. 

Ο Μύθος, ως υπόσταση του θρηκευτικού στοιχείου, λειτουργεί στη διάσταση του αιώνιου. Είναι διαχρονικός και έχει καθολική και ολοκληρωτική τάση. Αποτελεί ένα πρότυπο, ένα μοντέλο δράσης και συμπεριφοράς πρωταρχικής έννοιας, δηλαδή πριν από την αρχή ή θεμελιώνοντας την αρχή. Αποτελεί ένα αρχέτυπο, ικανό να συλληφθεί από το ανθρώπινο πνεύμα. Αντίθετα, τα ιστορικά γεγονότα και οι δράσεις κινούνται σ’ ένα περιορισμένο χωροχρονικό πλαίσιο, στερούνται αιωνιότητας και καθολικότητας, εκτός κι αν ενσαρκώνουν το Μύθο. Η Ιστορία αποτελεί τη χωροχρονική ανάπτυξη μιας αλήθειας, μιας πράξης. Το παρελθόν είναι αληθινό (α στερητικό + λήθη), όσο όμως δεν το λησμονούμε. Η Ιστορία είναι εξαρτημένη και ελεύθερη κατά κάποιον τρόπο, γιατί τα γεγονότα μπορούν να συμβούν έτσι ή  αλλιώς και ποτέ δεν είμαστε εντελώς σίγουροι πώς και γιατί συνέβησαν έτσι κι όχι διαφορετικά ή γιατί έγιναν σ’ εκείνον το χώρο ή το χρόνο κι όχι σε άλλον. Ο Μύθος ποτέ δεν πεθαίνει, γιατί ζει στον ανθρώπινο Συλλογικό Νου και είναι η αιτία της ιστορικής ροής, η οποία τείνει να μιμηθεί το Μύθο, ν’ ακολουθήσει το πρωταρχικό μοντέλο, το αρχέτυπο, το Ντάρμα. Ο Μύθος, για παράδειγμα, του Παγκόσμιου Κατακλυσμού αποτελεί μέρος της δομής του Συλλογικού ανθρώπινου πνεύματος και της εξελικτικής του πορείας, ανεξάρτητα από τις ιστορικές χωροχρονικές του ενσαρκώσεις. 

Η δομή του Μύθου αυτού ρυθμίζει τα ιστορικά γεγονότα και την ανάμνησή τους, είτε αυτά έγιναν στο παρελθόν (Ατλαντίδα, Λεμουρία), είτε πρόκειται να γίνουν στο μέλλον των επόμενων Φυλών. Η δομή παραμένει ίδια. Το ίδιο κι ο Μύθος της ενσάρκωσης του Γιου ή Αβατάρα του Θεού Πατέρα. Η δομή του Μύθου είναι ίδια στον βεδικό Άγνι, στον Ώρο, στο Βούδα ή στο Χριστό, με ελάχιστες παραλλαγές, αν και μεσολαβούν εκατοντάδες χρόνια μεταξύ τους. Ο Άγγελος ή Δέβα που προαναγγέλλει, η γέννηση από παρθένο μητέρα, το προσκύνημα των βασιλέων και μάγων, η μάχη και η νίκη κατά του κακού δαίμονα και τέλος ο θάνατος και η ανάσταση του Θεανθρώπου και η ανάληψή του στους Ουρανούς, είναι κοινά στοιχεία σε όλες τις “ιερές ιστορίες” των Αβατάρα στις διάφορες θρησκείες. 

Δεν έχει σημασία αν πράγματι έγιναν όλα έτσι στην πραγματική ιστορία. Σημασία έχει ότι ενσάρκωσαν τον Αιώνιο Μύθο, τη μία Αλήθεια: της καθόδου της Θεότητας μέσα στον άνθρωπο, πέρα από ονομασίες, γεωγραφικά πλάτη και μήκη ή ιστορική εποχή. Οι μυθικές δομές αποτελούνται από αλληγορίες και εμβλήματα, όπως μία κινηματογραφική ταινία αποτελείται από διάφορα συνεχόμενα φωτογράμματα και κάθε έμβλημα αποτελείται από διάφορα σύμβολα. Το σύμβολο είναι η κύρια μονάδα του Μύθου. Η μελέτη και η έρευνα των αρχαίων συμβόλων του θεολογικού επιπέδου είναι μία ολόκληρη επιστήμη που αναπτύχθηκε πολύ τις τελευταίες δεκαετίες, ξεπερνώντας πλέον τα δογματικά συμπλέγματα του θρησκευτικού φανατισμού. Η συγκριτική μελέτη των συμβόλων που μοιάζουν σαν κρύσταλλα του Συλλογικού ανθρώπινου Πνεύματος, τα οποία αντανακλούν το Φως της Θείας Σοφίας, μας αποκαλύπτει μια πλειάδα βαθιών γνώσεων για τα μυστήρια και τη δομή του σύμπαντος, για την εξέλιξη και για τον άνθρωπο, που κανένας πριν δεν θα μπορούσε να υποψιαστεί. Πίσω από τις φαινομενικές διαφορές, που δήθεν υπάρχουν μεταξύ των διάφορων θρησκειών, φτερουγίζει η ίδια Αλήθεια, οι ίδιοι Μύθοι και ουσιαστικά τα ίδια σύμβολα. Αρκεί να εφαρμόσουμε τη συγκριτική μελέτη και τα κλειδιά ερμηνείας με σωστό και ειλικρινή τρόπο. Οι διαφορές είναι επιφανειακές, αποτέλεσμα της προσαρμογής του Θείου Μηνύματος στους διάφορους λαούς, στις ιστορικές ανάγκες και στις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες. 

Η συγκριτική έρευνα των θρησκειών και των συμβόλων είναι το καλύτερο εργαλείο για να σβήσει από το ανθρώπινο πνεύμα κάθε ίχνος φανατισμού, άγνοιας, εγωισμού και κάθε αίτημα αποκλειστικότητας και υποκειμενικότητας καθώς και για να αποκτηθεί ένα πραγματικά ανοιχτό, καθαρό και αντικειμενικό πνεύμα, που αποτελεί το κύριο στοιχείο για να φτάσει κανείς στη Σοφία, στην αληθινή προσέγγιση του Θείου και του Εαυτού του. Αν και η συγκριτική μελέτη των Μύθων και η πολύπλευρη ερμηνεία τους είναι δύσκολο έργο και απαιτεί χρόνια έρευνας και φιλοσοφικής εξερεύνησης, θα παρουσιάσουμε στον αναγνώστη ένα συγκριτικό συνοπτικό μοντέλο της μυθικής ομοιότητας στη δομή των κοσμογονικών Μύθων Αρχής, σε διάφορες αρχαίες θρησκείες. Η Κοσμοποίηση (μέσω της θεσμοποίησης της Τάξης και του Νόμου) κορυφώνει τη μυθική ηρωική πορεία, όπως φαίνεται στον πίνακα Α’.

Πιο αναλυτικά, στον πίνακα Β έχουμε την ανάπτυξη του Ελληνικού Κοσμολογικού Μοντέλου, με τις 7 κύριες μυθικές φάσεις στα τρία επίπεδα του Μύθου, δηλαδή το Θεϊκό, το Ηρωικό και το Ανθρώπινο. Οι διάφορες φάσεις παραλληλίζονται με τις προηγούμενες του πίνακα Α και γενικά μπορούν να εφαρμοστούν σε κάθε Μύθο Αρχής κάθε θρησκείας γιατί, όπως είδαμε, η δομή, με ελάχιστες παραλλαγές, είναι πάντα ίδια. Η ιστορική ανάπτυξη απλώς ενσαρκώνει, μιμείται το πρωταρχικό μοντέλο στις διάφορες κλίμακες. Ακόμα και στα παραμύθια, που είναι Μύθοι προσαρμοσμένοι στον παιδικό νου, βρίσκουμε κωδικοποιημένους θησαυρούς σοφίας, αν εφαρμόσουμε τα κλειδιά ερμηνείας και τα αποκρυπτογραφήσουμε ακολουθώντας το γενικό μυθικό μοντέλο. Τα παραμύθια της Χιονάτης και της Κοκκινοσκουφίτσας μας μιλούν για τη δημιουργία του Κόσμου, τη μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις της Δικαιοσύνης και του Σκότους, τη νίκη του νέου Νόμου πάνω στο Χάος και γενικά για τη διαδικασία της εξέλιξης και της Κοσμοποίησης. Αν και δεν διαθέτουμε χώρο για να εξηγήσουμε αναλυτικότερα τους πίνακες, θα δώσουμε μια γενική ιδέα για την έννοια και την ερμηνεία κάθε φάσης, ώστε ο ερευνητής να μπορέσει μόνος του να επιχειρήσει τη συγκριτική μελέτη προεκτείνοντάς την και σε άλλα θρησκευτικά και θεολογικά στοιχεία. 

1.- Η πρώτη φάση είναι αυτή όπου το Μοιραίο στοιχείο απελευθερώνεται και έτσι ξεκινάει η δράση του όλου μυθικού δράματος. Αυτό το μοιραίο ταυτίζεται με το χάσιμο της πρωταρχικής έννοιας της ολότητας. Έτσι χρειάζεται μια ανανέωση της Φύσης, που θα απαιτήσει το θάνατο τής παλιάς Αρχής και την εγκατάσταση τής καινούργιας, αφού η καινούργια ξεπεράσει ορισμένες Δοκιμασίες, οι οποίες περιγράφουν την όλη μυητική διαδικασία. Τη μίμηση αυτής της πρωταρχικής διαδικασίας κάνει ο υποψήφιος σε κάθε βαθμό Μύησης στα αρχαία Μυστήρια. Έτσι η ζωή του μυημένου ταυτίζεται και αναπαράγει τη Ζωή του Θεού, του πρωταρχικού θείου μοντέλου, όπου ο Θεός της νέας Τάξης, αντικαθιστά τον γέρο Θεό της παλιάς τάξης, η οποία θεωρείται Χαοτική. 

2.- Η Καταδίωξη είναι η επόμενη φάση. Ο πατέρας ή ο παππούς, ή κάποιος στενός συγγενής προσπαθούν να αποφύγουν το μοιραίο, την προφητεία και καταδιώκουν το νεογέννητο που απειλεί την εξουσία τους. Συμβολικά σ’ αυτή τη φάση πρέπει να δει κανείς, πέρα από τα πέπλα, μια φάση δοκιμασίας, όπου το Χάος δοκιμάζει και σφυρηλατεί την αρχή που θα αντιπροσωπεύσει τη νέα Τάξη στο μέλλον. Η καταβρόχθιση, ο πνιγμός, η καταδίωξη συμβολίζουν τη μύηση του νεογέννητου, το οποίο έτσι σφυρηλατείται για να ξεπεράσει νικηφόρα τις δοκιμασίες και τα εμπόδια. 

3.- Η θαυματουργή σωτηρία, συνήθως από τα νερά -σύμβολο της ύλης και της γήινης ζωής- θα δώσει στο νεογέννητο θείο βρέφος μια νέα υπόσταση. Μετά από την πρώτη φυσική γέννηση ακολουθεί η δεύτερη γέννηση, από τα νερά, αφού οι Θείες δυνάμεις το γλιτώνουν από τον βέβαιο θάνατο ή ακόμα το ανασταίνουν, όπως στην περίπτωση του Όσιρι ή του Διόνυσου Ζαγρέα. Η δεύτερη αυτή γέννηση ορίζει το τέλος της πρώτης μυητικής φάσης και φέρει τον μυημένο αντιμέτωπο με την ανώτερη αποστολή του. Τώρα δεν είναι γεννημένος μόνο από τη Γη αλλά και από το νερό και γίνεται εκλεκτός του Θεού. 

4.- Επιλέγεται και προστατεύεται από τους Θεούς, με τη μορφή κάποιων ιερών μαγικών ζώων (Αστερισμών;). Τώρα είναι οι Θείες Δυνάμεις που θα τον ετοιμάσουν για να πετύχει στην αποστολή του και να κατορθώσει ο νέος Θεός-Ήρωας να εγκαινιάσει μια νέα τάξη πραγμάτων στον Κόσμο. 

5.- Στην επόμενη φάση νικάει τα τέρατα του Χάους, που συμβολίζουν το σκοτεινό πνεύμα των υδάτων, την αδράνεια του χάους, τις ταραχώδεις δυνάμεις, συμμάχους της παλιάς τάξης την οποία αντιπροσωπεύει ο άδικος βασιλιάς ή ο σφετεριστής. 

6.- Εκθρονίζει τον πατέρα ή τον άδικο βασιλιά. Αυτή η φάση είναι μία συνέχεια της προηγούμενης, γιατί ο γέρος πρόγονος, ο άδικος βασιλιάς ταυτίζεται με τους δράκους, τις σκοτεινές δυνάμεις του χάους, που θα δοκιμάσουν την ανδρεία, τη δύναμη και την εξυπνάδα του θεού-ήρωα, βοηθώντας τον να κορυφώσει τη μυητική ηρωική διαδικασία του για την ανακύκλωση και ανανέωση του Κόσμου. Ο Καρλ Γιουνγκ ορίζει τον δράκοντα όχι μόνο σαν μια προσωποποίηση του φόβου της αιμομιξίας, αλλά κυρίως σαν “ένα φορτισμένο κέντρο ενέργειας”. Η νίκη πάνω σ’ αυτό αποτελεί ένα ακόμα βήμα προς την απόκτηση της έννοιας της ολότητας και της ολοκλήρωσης, που χάθηκε στην πρώτη μυθική φάση της αφετηρίας. Ο μεγάλος ψυχολόγος αναφέρει: “ώστε αν κατά τη διάρκεια της ύπαρξής μου δεν συναντήσω τον δράκοντα που υπάρχει μέσα μου, αν κάνω μια ζωή που να με κρατάει ελεύθερο απ’ αυτή τη σύγκρουση, θα νιώσω πολύ δυσάρεστα”. Έτσι ο Οιδίποδας πρέπει να νικήσει τη Σφίγγα, κόρη του Λάιου και αδελφή του, ο Αρτζούνα πρέπει να συγκρουστεί με τους Κουράβα, τους συγγενείς του, κ.τ.λ. Οι εχθροί συγγενείς, που συμβολίζουν τα τέρατα και τις δυνάμεις του σκότους, είναι ο δράκος, ο κατώτερός μας εαυτός, τον οποίο ο Υποψήφιος πρέπει να νικήσει, αν θέλει να περάσει στην τελική φάση της ηρωικής πορείας του. 

7.- Η Κοσμοποίηση, με την οργάνωση του Χάους, την Ιερογαμία και τη θεσμοθέτηση του νέου Νόμου και της Νέας Τάξης πραγμάτων (πολιτισμική διεργασία) είναι η τελική φάση που ολοκληρώνει τη μυθική δομή στην Κοσμολογία κάθε θρησκείας. Ο Καρλ Γιουνγκ ερμηνεύει το αποκορύφωμα της ηρωικής πορείας σαν το ξεπέρασμα του τραύματος που προκλήθηκε από το χάσιμο του αισθήματος της ολότητας χάρη στην ταύτιση του ανθρώπου με το ανώτερο μέρος του συλλογικού Ασυνείδητου, που συμβολίζει τον Θεό (η Ομαδική Ψυχή της Ανθρωπότητας βρίσκεται στο επίπεδο Βούδι-Άτμα, τη Θεία Διάσταση). Αυτό εκφράζεται στους μύθους και στα παραμύθια με το συμβολισμό της εύρεσης του φυτού της αθανασίας, του ελιξιρίου της αιώνιας νιότης, της ιερογαμίας με την πριγκιποπούλα, της απόκτησης του θησαυρού κ.τ.λ. Στο Μυητικό κλειδί ερμηνείας, το τέλος της ηρωικής πορείας συμβολίζεται με την “ηλιοποίηση του πεθαμένου”, δηλαδή την ταύτιση του ήρωα με τον ήλιο, αφού έχει πια ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και έχει νικήσει τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Είναι η Μυητική Ζωδιακή πορεία του Ήλιου-Υποψηφίου (1). Οι κυκλικές γιορτές ανανέωσης της Φύσης τελειώνουν με την Ιερογαμία του νέου βασιλιά (σύμβολο του Ήλιου στον ουρανό), με τη βασίλισσα (σύμβολο της μητέρας Γης), ένωση που θα επιτρέψει την αρχή ενός νέου γόνιμου κύκλου και την εδραίωση μιας νέας Τάξης πραγμάτων, την ίδρυση μιας νέας Πόλης ή ενός νέου και καλύτερου Πολιτισμού. Έτσι στο τέλος της ηρωικής πορείας ο Ρωμύλος ιδρύει τη Ρώμη, ο Άμπις (2) δίνει νόμους στον ταρτεσιανό λαό, ο Απόλλωνας δημιουργεί τους Δελφούς, ο Περσέας ιδρύει μια νέα δυναστεία από την οποία θα γεννηθεί ο Ηρακλής, ο Αρθούρος ενοποιεί την Αγγλία, ο Σαργκών ιδρύει τη βαβυλωνιακή αυτοκρατορία, ο Κύρος την περσική, ο Οιδίποδας ελευθερώνει τη Θήβα από τη μάστιγα της Σφίγγας κ.τ.λ. Σε όλες τις περιπτώσεις, το αποκορύφωμα του ηρωικού κύκλου αναπαριστάνει την “αποθέωση της επικρατούσας Κοσμικής Τάξης”, την ανανέωση και αναζωογόνηση της Φύσης και του Κόσμου, με την ίδρυση νέων θεσμών και τη δημιουργία νέων Νόμων που θα εξασφαλίσουν τη Δικαιοσύνη και την αναβατική εξέλιξη του Πολιτισμού. Έτσι ο Νόμος, το Ντάρμα, έρχεται ως τελική σύνθεση μιας μυητικής διαδικασίας - σύγκρουσης ανάμεσα σε μια θέση (η παλιά παθητική κατάσταση του Χάους) και μια αντίθεση (οι ορμητικές δυνάμεις που αποκτάει ο νεογέννητος μέσω Δοκιμασιών), ολοκληρώνοντας τη Διαλεκτική πρόοδο του Κόσμου. Και η μυητική διαδικασία, σε κάθε άνθρωπο, της απομίμησης του Θεϊκού Μύθου, της ενσάρκωσης και αφύπνισης του Μύθου μέσα του, είναι το μέσον για την είσοδό του στην Πραγματικότητα, την αληθινή Θεία Ουσία και τη συμμετοχή του στο παγκόσμιο Είναι.

ΠΙΝΑΚΑΣ 1

ΦΑΣΕΙΣ

• Η αρχή του μοιραίου
• Η καταδίωξη και η εγκατάλειψη στα νερά
• Προστασία από Θεότητα
• Νικάει τις δυνάμεις του Χάους, το Δράκο και εκθρονίζει τον προγεννήτορα ή άδικο βασιλιά
• Κοσμοποίηση και ίδρυση Θεσμών και Νόμων Δίκης

ΑΜΠΙΣ

• Ο Γαργκόρις ντρέπεται για την αιμομιξία με την κόρη του
• Για να κρύψει την ντροπή αρπάζει το νεογέννητο γιο και εγγονό του και τον ρίχνει στη θάλασσα
• Σώζεται από μια ελαφίνα, θεά του δάσους που τον ανατρέφει
• Πολεμάει και νικάει τον πατέρα-παππού του και τον διαδέχεται στο θρόνο
• Ο Άμπις αναδιοργανώνει πολιτικά το λαό και διδάσκει τη γεωργία, νομοθετεί και εκπολιτίζει την Ταρτησό

ΟΣΙΡΙΣ - ΩΡΟΣ

• Ο Σεθ νικάει με δόλο τον αδελφό του Όσιρι, για να τον εκθρονίσει και να διαπράξει αιμομιξία με την Ίσιδα, την αδελφή του
• Ο Σεθ ρίχνει τον Όσιρι στο Νείλο μέσα σε μια σαρκοφάγο
• Σώζεται από μια συκιά και ανασταίνεται από την Ίσιδα
• Νικάει τον Σεθ και παίρνει πίσω το θρόνο του με τη μορφή του γιου του Ώρου
• Ο Όσιρις - Ώρος διδάσκει την καλλιέργεια, τα γράμματα, δίνει νέους Νόμους

ΜΩΥΣΗΣ

• Ο Φαραώ σκλαβώνει τους Εβραίους
• Για να αποφύγει το διωγμό και τη σφαγή των βρεφών, μια μητέρα ρίχνει το παιδί της στο Νείλο
• Προστατεύεται από τον Ιαχβέ και σώζεται από την κόρη του Φαραώ, που το κάνει δικό της
• Ο Μωυσής νικάει το Φαραώ με τις πληγές
• Απελευθερώνει το λαό του Ισραήλ και δίνει τους Νόμους του Δεκάλογου

ΖΙΓΚΦΡΙΝΤ 

• Ο Σίγκμουντ και η Σίγκλιντ διαπράττουν αιμομιξία και μοιχεία
• Ο Βόταν σκοτώνει τον Σίγκμουντ και καταδιώκει τη Σίγκλιντ, που γεννάει τον Ζίγκφριντ σε ένα δάσος
• Προστατεύεται από τη θεά Φρίκα
• Σκοτώνει το δράκο Φανφήρ και νικάει τον Βόταν
• Ο Ζίγκφριντ τελεί την ιερογαμία με την Μπρούνχιλντ και απελευθερώνει το γένος των Βέλσουνγκ

ΡΩΜΥΛΟΣ 

• Ο Αμούλιος εκθρονίζει τον αδελφό του, Νούμιτορ, βασιλιά της Άλμπα
• Ο παππούς σκοτώνει τα παιδιά του αδελφού του εκτός από τη Ρέα-Σίλβια, που από τον Μαρς θα γεννήσει τον Ρωμύλο και τον Ρέμο. Ο Αμούλιος τους ρίχνει στον Τίβερη
• Σώζονται από τη Λύκαινα, Θεά του Δάσους και σύμβολο του Μαρς (Άρη) που τους ανατρέφει
• Εκθρονίζουν τον άδικο Αμούλιο και αποκαθιστούν τη Δικαιοσύνη
• Ο Ρέμος ιδρύει τη Ρώμη, αφού θυσιάσει τον Ρωμύλο, και θεσπίζει νόμους

ΛΥΓΚ (3)

• Ένας Δρυίδης ειδοποιεί το βασιλιά Βάλορ ότι ο εγγονός του θα τον σκοτώσει και θα του πάρει το θρόνο
• Για να αποφύγει την προφητεία, κλείνει την κόρη του Εθνή σε έναν πύργο, αλλά αυτή συλλαμβάνει τρία παιδιά. Ο Βαλόρ τα ανακαλύπτει και τα ρίχνει στο ποτάμι, πνίγονται τα δύο και σώζεται ο Λυγκ
• Τον Λυγκ τον βρίσκει μια νεράιδα που τον ανατρέφει, γιατί ο πατέρας του είναι ένας θεός των Ιουάθα ντε Ντανάν
• Ο Λυγκ σκοτώνει τον Βαλόρ σε μονομαχία και παίρνει το θρόνο
• Ο Λυγκ νομοθετεί και δίνει τα στοιχεία του πολιτισμού στους Κέλτες

ΑΡΘΟΥΡΟΣ

• Ο βασιλιάς Ούθερ Πέντραγκον διαπράττει μοιχεία και γεννιέται ο Αρθούρος για τον οποίο ο Μέρλιν προφητεύει ότι θα βασιλέψει σε όλη την Αγγλία
• Φοβούμενος μήπως εκθρονιστεί από το νόθο γιο, τον παραδίδει στον Μέρλιν και ζει απομονωμένος στο δάσος. Άλλοι φεουδάρχες που θέλουν το θρόνο, τον ψάχνουν για να τον σκοτώσουν
• Ο Μέρλιν τον προστατεύει και του διδάσκει διάφορες τέχνες
• Αφού τραβάει το μαγικό σπαθί από το βράχο αντιμετωπίζει τις αδικίες και τις σκοτεινές δυνάμεις που είχαν φέρει το χάος στη χώρα
• Ο Αρθούρος ενθρονίζεται και ιδρύει τη Στρογγυλή Τράπεζα των Ιπποτών που θα επιβάλουν την τάξη και το Νόμο, κοσμοποιώντας το Χάος

ΠΙΝΑΚΑΣ 2

ΜΥΘΙΚΗ ΦΑΣΗ 

• Η Μοίρα: η Προφητεία
• Ο πατέρας καταδιώκει το γιο
• Σώζεται με θαυματουργό τρόπο
• Εκλεγμένος και προστατευμένος από τους Θεούς
• Νικάει τα τέρατα του χάους
• Εκθρονίζει ή σκοτώνει τον πατέρα
• Οργανώνει το Χάος και το κοσμοποιεί 

ΖΕΥΣ, Ο ΘΕΟΣ

• Ο Κρόνος μαθαίνει την προφητεία κατά την οποία “θα πέσει” από τα χτυπήματα του Δία, γιου του
• Για να αποφύγει την προφητεία ο Κρόνος καταβροχθίζει τα παιδιά του, αλλά η Ρέα κρύβει το νεογέννητο Δία. Ο Ζευς οδηγείται στην Κρήτη, νησί μέσα στη θάλασσα
• Ο Ζευς προστατεύεται από τους Κουρήτες και τρέφεται από το ιερό ζώο, την αίγα Αμάλθεια
• Ο Ζευς νικάει τους Τιτάνες και τον Τυφώνα
• Ο Ζευς εκθρονίζει τον Κρόνο
• Απελευθερώνει τα αδέλφια του και εγκαθιδρύει μια νέα δυναστεία

ΠΕΡΣΕΑΣ, Ο ΗΡΩΑΣ 

• Ο Ακρίσιος ειδοποιείται από το Μαντείο των Δελφών ότι ο εγγονός του θα τον σκοτώσει
• Για να αποφύγει την προφητεία ο Ακρίσιος περιορίζει τη Δανάη, αλλά ο Ζευς με μορφή χρυσής βροχής γονιμοποιεί τη Δανάη η οποία γεννάει τον Περσέα
• Ο Ακρίσιος ρίχνει τη μητέρα και το παιδί στη θάλασσα αλλά οι Θεοί τους οδηγούν σώους σε ένα νησί
• Ο Περσέας προστατεύεται από τον Δία, τον Ποσειδώνα και την Αθηνά και τον βοηθούν ιερά ζώα όπως ο Πήγασος και ο Τρίτων
• Ο Περσέας νικάει τη Μέδουσα και το τέρας που απειλούσε την Ανδρομέδα
• Ο Περσέας σκοτώνει τον Ακρίσιο
• Ιδρύει τη δυναστεία των Περσειδών

ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

• Ο βασιλιάς Λάιος προειδοποιείται από το Μαντείο ότι ένας γιος του θα τον σκοτώσει και θα παντρευτεί τη γυναίκα του
• Ο Λάιος τον εγκαταλείπει και του τρυπάει τα πόδια για να πεθάνει και να αποφύγει έτσι την προφητεία
• Ένας βοσκός τον βρίσκει και τον παραδίδει για υιοθεσία σε άλλον βασιλιά
• Η Μοίρα τον προστατεύει και τον ευεργετεί, γιατί η προφητεία πρέπει να εκτελεστεί
• Νικάει την τερατώδη Σφίγγα που τρομοκρατούσε τη Θήβα. 
• Ξεπερνάει τη Μύηση. 
• Ο Οιδίποδας σκοτώνει τον Λάιο
• Απελευθερώνει τη Θήβα αλλά γίνεται θύμα της δυστυχίας ώσπου να ξεπληρώσει το αμάρτημά του.

Παραπομπές 

(1) Για περισσότερες λεπτομέρειες, συστήνουμε στον αναγνώστη, το βιβλίο «Ο ζωδιακός κύκλος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία» του συγγραφέα, εκδόσεις Νέα Ακρόπολη, Αθήνα

(2) Ο Άμπις είναι ένας μυθικός βασιλιάς θεάνθρωπος που θεωρείται Ιδρυτής του Ταρτεσιανού Πολιτισμού. στο νότο της Ισπανίας, προγόνου του Ιβηρικού έθνους.

(3) Ο θεός Λυγκ ή Λουγκ είναι ένας πανάρχαιος και μυστηριώδης θεός των αυτοχθόνων κεντροευρωπαϊκών λαών, των Λυγκούρων, που προϋπήρχαν της εισβολής των Κέλτικων φυλών. Σύμβολά του είναι το κοράκι και ο λύκος, λέξη με την οποία συνδέεται, και πιθανόν να έμοιαζε με τον μεταγενέστερο Βόταν ή Οντίν των Γερμανών και τον Απόλλωνα και το Δία των Ελλήνων.