Το “Απειρο” είναι μια σύλληψη υπερβολικά μεγάλη για εμάς. Καθώς ο νους μας δεν είναι άπειρος, όταν αυτός φαντάζεται κάτι που τον ξεπερνάει, φοβάται, σκοτεινιάζει κι εμποδίζεται στο να σκεφτεί.

Όμως το άπειρο βρίσκεται εκεί, ένα βήμα από μας, δεν χρειάζεται ν’ αφήσουμε πίσω μας το σίγουρο και σταθερό κόσμο της γης, ούτε ν’ αφήσουμε τα μάτια μας να περιπλανηθούν στον ουρανό... στ’ αστέρια, που είναι το σημείο αναφοράς μας στο βαθύ διάστημα... Ξέρουμε ότι το μυστήριο είναι μεγάλο κι ανεξιχνίαστο, όμως το άπειρο δεν είναι κενό μυστήριο. Υπάρχουν κάποια φώτα που φέγγουν κάθε τόσο και, αν και βρίσκονται σε αποστάσεις που είναι αδύνατο να φανταστούμε, ωστόσο μας βοηθούν ως σημεία στήριξης στον ίλιγγο του εξωτερικού κενού.

Ίσως -αντίθετα με όσα έλεγαν στο μεσαίωνα- τ’αστέρια να μην είναι φανάρια που τοποθέτησε ο θεός στον ουρανό για να φωτίζουν τον άνθρωπο. Η επιστήμη έχει δώσει την ξερή και κοφτή απάντησή της ως προς αυτό το ζήτημα και το κοινό αίσθημα υποδεικνύει ότι ο Θεός δεν μπορεί να ξοδεύει την ενέργειά του δημιουργώντας κόσμους με σκοπό και μόνο να μη χάνουν τα φτωχά και μικρά ανθρώπινα όντα το δρόμο τους τη νύχτα. Όλα αυτά είναι αλήθεια, όμως πέρα απ’ αυτήν την αληθινή λογική, αισθανόμαστε ότι τα αστέρια είναι τα φώτα που η Μάγια ανάβει στο Σύμπαν ως σημάδια Ζωής.

Τα αστέρια ζουν όπως εμείς... όμως λάμπουν, δείχνουν την ύπαρξή τους με το να αφήνουν να περάσει το φως μέσα τους, αντανακλώντας το έξυπνα ή με το να δονούνται με απρόσμενο τρόπο κάνοντας τα άτομά τους να μετασχηματίζουν την ταχύτητα σε εκλάμψεις.

Κάθε απαστράπτον σημείο που βλέπουμε στο νυχτερινό ουρανό είναι μια Ζωή που δονεί, μια μεγάλη Ζωή, έξυπνη, συνειδητή, εκτεινόμενη σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από όσο η μικρότητα της σάρκας μας, που χρειάζεται διάφορες υπεκφυγές για να μην πέσει στο σκοτάδι.

Η Μάγια είναι υπερήφανη για το σώμα των αστεριών της, γι’ αυτό τα ανάβει κάθε μέρα, προξενώντας έτσι το θαυμασμό κι εμπνέοντας οραματισμούς σε μας τους ανθρώπους, που δεν έχουμε μάθει ακόμα να βυθιζόμαστε στο άπειρο.

Αυτά τα λαμπερά και μικροσκοπικά σημεία που εμφανίζονται στον ουρανό είναι η επιβεβαίωση της δικής μας μικρότητας. Είναι μία πρόκληση στην ανθρώπινη ανοησία, που κάνει τον άνθρωπο να πιστεύει ότι μπορεί να κυριαρχήσει στο Σύμπαν με τις λίγες και φτωχές συσκευές που έμαθε να κατασκευάζει. Όχι πως είναι αδύνατο για τον άνθρωπο να πετάξει προς το διάστημα, όμως δεν είναι καλό να πιστεύουμε ότι έχουμε πετύχει αυτό που ακόμα δεν ξέρουμε τι σημαίνει. Δεν είναι καλό να αισθανόμαστε αφέντες, όταν δεν έχουμε ακόμα πάψει να είμαστε σκλάβοι.

Τι είναι η γη, πέρα από τα αμέτρητα μυστήρια του εσωτερικού της, με τις πέτρες της, τα φυτά της, τα ζώα της και τους ανθρώπους που την κατοικούν, δίπλα από αυτούς τους χιλιάδες άλλους κόσμους που λάμπουν τρεμουλιαστά μέσα στο μυστήριο της νυχτερινής ζωής;

Είναι πιθανό να είναι η γη μεγάλη για μας, όμως τι είναι αυτός ο χωμάτινος σβώλος με τη μορφή πλανήτη μέσα στο άπειρο που μας περιβάλλει;

Είναι απαραίτητο να ξέρουμε να καταλαμβάνουμε τον ίδιο τον τόπο μας και να γνωρίζουμε το ίδιο μας το μέγεθος ώστε, όπως έγινε πρόσφατα, ν’ αρχίσουμε να μεγαλώνουμε. Τώρα πια δεν αναρωτιώμαστε για το αν υπάρχουν άλλοι κόσμοι, ούτε για το αν σ’ αυτούς τους κόσμους υπάρχει ζωή. Με την απλή επιβεβαίωση που δίνουν οι αισθήσεις ξέρουμε ότι υπάρχουν άλλοι κόσμοι, γιατί τους βλέπουμε. Τους ξέρουμε για ζωντανούς και εφυείς, γιατί η μελέτη των λίγων νόμων που κατορθώνουμε ν’ ανακαλύψουμε μας το δείχνουν.

Και είναι πολύ πιθανό αυτοί οι κόσμοι να φιλοξενούν ζωντανά όντα, ίσα, κατώτερα ή ανώτερα από εμάς. Γιατί όχι; Δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα Θεό τόσο φτωχό και περιορισμένο, ώστε να έχει δώσει Ζωή μόνο σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ούτε μπορούμε να φανταστούμε τον άνθρωπο σαν το μοναδικό ον που είναι άξιο να ζήσει στο ανεξιχνίαστο άπειρο. Είμαστε άραγε τόσο τέλειοι, για ν’ αξίζουμε μια τέτοια διάκριση;

Μπροστά σ’ αυτά τα μεγάλα μυστήρια, η Μάγια παίζει μαζί μας τους αστροναύτες και τους εξωγήινους. Καθώς διακατεχόμαστε από την υλική παρουσία των πραγμάτων, πιστεύουμε ότι θ’ ανακαλύψουμε το άγνωστο, γιατί μπορούμε να εκτοξεύσουμε κάποια σκάφη στο διάστημα. Όσον αφορά στους τόπους που συναντάμε ή τις μορφές ζωής που υπάρχουν εκεί, δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου, εκτός αν είναι ανώτερες από μας -κάτι που δεν μπορούμε να το υποφέρουμε- κι αν αυτή η ανωτερότητα εκφράζεται σε τεχνικά μέσα, περισσότερο προχωρημένα από τα δικά μας, αυτό είναι επίσης εξαιρετικά ανυπόφορο για μας.

Κανένας δε θέλει πια να «σκαλίσει» στον πλανήτη του άλλου. Σήμερα είναι περισσότερο ενδιαφέρον να εκτοξευτούμε όχι προς το μυστήριο των αστεριών (ποιος κατοικεί στο εσωτερικό αυτών των σωμάτων;) αλλά προς την κατάκτηση του εσωτερικού χώρου.

Μερικές φορές η Μάγια μας φοβίζει και μας κάνει να βλέπουμε “εξωγήινους” εκεί που δεν υπάρχει τίποτα άλλο από σκιές και μορφές άγνωστες σε μας. Εκεί όπου ένα ανθρώπινο ον είναι κάπως πιό τρελό από τα άλλα εμείς πιστεύουμε πως συναντάμε το φανταστικό κάτοικο του άλλου πλανήτη. Και παράξενο πράγμα, οι άνθρωποι φοβούνται τους κατοίκους αυτών των άλλων πλανητών. Πάντα τους σκιαγραφούν ως άσχημους, τρομακτικούς, παραμορφωμένος σε σχέση με τους δικούς μας κανόνες, όμως σοφούς και δυνατούς σε σχέση με τις γνώσεις μας. Κι ακόμη περισσότερο τους σκεφτόμαστε ως σκληρούς και βλαβερούς και πιστεύουμε ότι το μόνο πράγμα στο οποίο αποσκοπούν είναι να μας κάνουν σκλάβους και να μας εκμεταλλευτούν.

Να είναι άραγε αυτό μια ψυχολογική προβολή εκείνου που θα κάναμε εμείς στους κατοίκους άλλου πλανήτη, αν μπορούσαμε να τους υποτάξουμε με τη δύναμή μας;

Μ’ όλα αυτά η Μάγια μας κρύβει το αληθινό μυστικό: οι εξωγήινοι είμαστε εμείς, που έχουμε δυο αστέρια για μάτια και μια ανήσυχη ψυχή μέσα μας, που χρωματίζει το άπειρο μέσα από τον καθρέφτη της Μάγια.

Από το βιβλίο "Παιχνίδια στον Καθρέπτη"